Προσωπικές Ιστορίες Αγνώστων Ανθρώπων: Ταλέντο

«Θα ήθελα να είμαι ταλέντο.»
Σε αυτό κατέληξε.
Οι άλλες δύο χαμογέλασαν, νομίζοντας πως είναι μία ακόμα από αυτές τις συζητήσεις που ο καθένας στα τριάντα του λέει τι θα ήθελε να έχει κάνει διαφορετικά, πίνοντας μία μπύρα ή ένα κρασί.
«Θα μπορούσα να σε φανταστώ κάτι πιο καλλιτεχνικό. Ζωγράφο, αρχιτέκτονα…»
«Να μένεις σε ένα λοφτ στο Παρίσι…»
«Όχι, ρε! Δεν θα ήμουν ψωνισμένη!»
Ήταν μία ακόμα από αυτές τις συζητήσεις που συνεχίστηκαν κάπως ονειροπόλα και αόριστα, για να καταλήξουν σε ένα άσχετο θέμα και από εκεί πάλι αλλού.
Μπορώ να φανταστώ πως όταν έφτασε σπίτι, κλείνοντας πίσω της την πόρτα, συλλογίστηκε το βάρος των λόγων της. «Θα ήθελα να είμαι ταλέντο»… πόσο πολύ το εννοούσε.
Ανατρέχοντας στις σκέψεις της, είδε και πάλι πως δεν είχε συγκεκριμένη προτίμηση. Και να ξεχώριζε κάτι, αυτό δεν υπερέβαινε τη γενική της επιθυμία ∙ απλώς να ήταν σε κάτι αξιοθαύμαστη.
Έβγαλε τα λίγο υπερυψωμένα σανδάλια της και κάθισε στον καναπέ. Σίγουρα θα της άρεσε να μένει σε ένα λοφτ στο Παρίσι, να ξυπνά το πρωί με θέα τον Σηκουάνα, να πίνει τον καφέ της στα γραφικά μπιστρό και να περνά το απόγευμά της χαζεύοντας τους «μπουκινέργς» στην όχθη του ποταμού. Να γκρινιάζει στους φίλους της για τον φόρτο εργασίας της και να τους εξηγεί σε άπταιστα γαλλικά τις πολύπλοκες ιδέες της ζαλισμένη από αυτές, πάντα με ένα κρυφό χαμόγελο.
Ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Ξαπλώνει στο κρεβάτι και διαβάζει λίγες σελίδες από ένα βιβλίο, χαμένη περισσότερο στη δική της φανταστική ιστορία. Βρέχει. Τα νερά του Σηκουάνα είναι θολά. Από το παράθυρό της φαίνονται οι ανυποψίαστοι της ημέρας να τρέχουν αδέξια, χωρίς την προστασία μίας ομπρέλας…
Σύντομα αποκοιμιέται.