How to make love stay?

Αυτή η ιδέα έχει μπει στο μυαλό μου εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια. Επιτέλους την έγραψα μετά από 3 καταγεγραμμένες και πολλές μη καταγεγραμμένες προσπάθειες.

Θέλω τη γνώμη σας τόσο πολύ...


Παραθαλάσσιο, υπαίθριο μπαρ. Με σεζλόνγκ και ψάθινες ομπρέλες πάνω απ’ τα τραπέζια. Όμορφες σερβιτόρες και πολύχρωμα ποτά πηγαινοέρχονταν, ενώ κομμάτια του Marvin Gaye έπαιζαν χαμηλά.

Αυτή καθόταν στο μπαρ και έπινε έναν χυμό πορτοκάλι. Από τότε που την ξέρω, πάνε 20 χρόνια, δεν έχει πιεί ποτέ αλκοόλ. Είχαμε κανονίσει κάτι αλλόκοτο. Να προσποιηθούμε πως δε γνωριζόμαστε. Ήταν η πιο ελκυστική γυναίκα στο μπαρ και ένιωθα περήφανος που ήταν δικιά μου!

Την πλησίασα λοιπόν και κάθισα, σε ένα από αυτά τα ψηλά σκαμνιά, δίπλα της. Αυτή με κοίταξε σχεδόν αδιάφορα. «Καλησπέρα κυρία μου, γνωριζόμαστε από κάπου;» τη ρώτησα, γελώντας από μέσα μου. «Πρώτον, δεσποινίς παρακαλώ, και δεύτερον, δε νομίζω να σας έχω ξαναδεί» μου είπε βάζοντας μου πρωτοφανή πάγο. Αυτή η βραδιά θα είχε μάλλον πολύ ενδιαφέρον! «Επιστρέψτε μου να σας κεράσω κάτι αλκοολούχο» της είπα μόλις ήρθε ο μπάρμαν προς το μέρος μου. Φυσικά περίμενα να με αποτελειώσει, λέγοντας πως δεν πίνει, μα αντιθέτως μου έγνεψε ναζιάρικα: «τι μου προτείνετε;»…

Έκπληκτος της ζήτησα να με συνοδεύσει με ένα μπέρμπον και αυτή δέχθηκε μετά χαράς. Μόλις ήρθαν τα μπέρμπον, το δικό μου διπλό χωρίς πάγο, και το δικό της “on the rocks”, όπως παρήγγειλε με προφορά, έπεσε, στρατηγικά και το πρώτο κομπλιμέντο για το υπέροχο γαλάζιο των ματιών της. Και λέω «στρατηγικά» γιατί, ως σινεφίλ, δε θα μπορούσα να μην έχω παρατηρήσει πότε είναι η σωστή στιγμή για μια τέτοια ατάκα.

Αυτή δέχθηκε κάπως παραξενεμένη το κομπλιμέντο μου. Ήπιε μια γουλιά και έκανε μια ανεπαίσθητη γκριμάτσα. Τότε με ρώτησε για μένα. Θα ήταν μεγάλο λάθος να της πω το αληθινό μου όνομα. Της είπα λοιπόν ψεύτικο όνομα και πως δουλεύω σε μια ναυτιλιακή εταιρία. Πως θα μείνω στο νησί για περίπου μια βδομάδα γιατί βρίσκομαι σε τουρ και κλείνω συμφωνίες με πρακτορεία σε όλη την ελλάδα. Έδειξε ενδιαφέρον για όλη αυτή την ιστορία που σκαρφίστηκα. Με τη σειρά της μου είπε πως την έλεγαν Αλεξάνδρα. Της είχα διηγηθεί μια ιστορία για ένα νεανικό μου απωθημένο και θέλησε να παίξει μαζί μου. Μου είπε πως δουλεύει ως καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του νησιού, πως έχει σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία, και τέλος με παρακάλεσε να την αποκαλώ «Σάντρα».

Κάπου εκεί της πρότεινα να συνεχίσουμε τη συζήτηση μας σε ένα τραπέζι, δίπλα στη θάλασσα, ξαπλωμένοι στις ξύλινες σεζλόνγκ, βλέποντας τα αστέρια. Η πρότασή μου είχε πολύ σωστό τάιμινγκ γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή έβαλαν να παίζει μία συλλογή από αργά κομμάτια του Barry White. Τελειώσαμε λοιπόν τα ποτά μας και πήγαμε στο τραπέζι. Μόλις καθίσαμε έγνεψα σε μία σερβιτόρα. Της είπα να μας φέρει τα ίδια και η «Σάντρα» συμπλήρωσε πως το δικό της το ήθελε κι “on the rocks”, όπως ευχαριστιόταν να λέει με προφορά. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η εικονική κλίση της στο ποτό…

Συνεχίζοντας τη συζήτησή, που αφήσαμε στον πάγκο του μπαρ, τη ρώτησα τι διδάσκει στα παιδιά αυτόν τον καιρό, δηλώνοντας το αστέρευτο ενδιαφέρον μου για τη λογοτεχνία. «Ο συγγραφέας που διδάσκω αυτόν τον καιρό είναι ο James Joyce». Αναρωτήθηκα που έμαθε τον James Joyce. Στην πραγματικότητα διάβαζε ελάχιστη λογοτεχνία. Πόσο μάλλον αυτήν την ιδιόμορφη αγγλική λογοτεχνία που έχει μείνει αμετάφραστη ακριβώς λόγω της ιδιομορφίας της.

Εκεί λοιπόν που η συζήτηση είχε αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρουσα ήρθε η σερβιτόρα με τα ποτά. «Αυτά είναι δικά μου», είπε κοφτά, βγάζοντας το πορτοφόλι της. Χαμογελώντας της είπα πως θα με προσέβαλε πολύ άσχημα αν πλήρωνε και ταυτόχρονα έβγαλα το δικό μου πορτοφόλι. Αποδείχθηκε ακριβώς η σωστή κίνηση καθώς με κοίταξε με ένα πολλά-υποσχόμενο βλέμμα.

Στη συνέχεια της εξομολογήθηκα και τη δική μου κλίση στη λογοτεχνία (που δεν ήταν καθόλου εικονική). Της ανέφερα καταραμένους ποιητές, την beat αμερικανική λογοτεχνία, μερικούς έλληνες κλασσικούς και ενώ έδειχνε τόσο εντυπωσιασμένη, σα να μην είχε ιδέα για όλα αυτά, της απήγγειλα κάτι στίχους του Κέρουακ που μου είχαν έρθει στο μυαλό:

In some cases
The moon is you
In any case
The moon

Σε κάποιες περιπτώσεις
το φεγγάρι είσαι εσύ
Σε κάθε περίπτωση
Το φεγγάρι

Της μετέφρασα παρόλο που ξέρω πως δεν υπήρχε λόγος. Αυτή έδειχνε πια μαγεμένη, και όσο εγώ απήγγειλα είχε τελειώσει και το δεύτερο μπέρμπον. Επίσης μου φάνηκε πως είχε δακρύσει λίγο. Η αλήθεια είναι πως τη συγκινούσε πολύ η ποίηση. Μου είχε εξομολογηθεί παλιότερα μάλιστα πως αυτός ήταν ο λόγος που δεν τη διάβαζε. Ζήτησε την άδειά μου για να πάει στην τουαλέτα και με ένα νεύμα του κεφαλιού της έδειξα πως ήταν απολύτως ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει.

Όσο έλειπε σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχαν οι συμβουλές του Tom Robbins στον “Τρυποκάρυδο” για τη διατήρηση του έρωτα. Η φράση του: “How to make love stay?” μου είχε κολλήσει στο μυαλό.

Όταν γύρισε η έκπληξή μου ήταν τεράστια. Ήρθε με ένα δίσκο που περιείχε δύο τζιν. Το ένα μάλλον διπλό. Από τη μία ανησύχησα μα από την άλλη χάρηκα που μυήθηκε επιτέλους στο ποτό. Δεν της είπα τίποτα, παραμόνο πως το τζιν προκαλεί καρκίνο στο φάρυγγα και πως οι καταχρήσεις μπορούν να φθείρουν ακόμα και τις ομορφότερες γυναίκες. Αυτή αδιαφόρησε και ήπιε μία γενναία γουλιά. Είχε αρχίσει αρχίσει να μεθάει, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη. Έβαλε το κεφάλι κάτω και άρχισε λιγάκι να κλαίει. Πολύ ήσυχα. Ακριβώς τότε κατάλαβα πως πρέπει να φύγουμε. Δεν έπρεπε να την αφήσω να πιεί άλλο. Οπότε σηκώθηκα, πήγα στη θέση της και την έπιασα από τον ώμο. «Πάμε σπίτι», της ψιθύρισα, «τέρμα το παιχνίδι». Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε. «Όχι» μου αποκρίθηκε κουνώντας τα χέρια σαν κοριτσάκι. Ξαναέπιασε το τζιν και ήπιε μια ακόμη γερή γουλιά. Της το άρπαξα από το χέρι και το έχυσα στην άμμο. «Μην πίνεις άλλο», της φώναξα και τη σήκωσα πάνω τραβώντας την απ’ τον καρπό. Αυτή στρίγκλιξε κάτι ακαθόριστο και κάποιοι γύρισαν και μας κοίταξαν. «Πάμε σπίτι, ηρέμησε» της ψιθύρισα ξανά στο αυτί της και άρχισα να τη σέρνω προς τα κει που είχα αφήσει τ’ αμάξι. Αυτή άρχισε να φωνάζει βοήθεια και «άσε με κάτω» και πως δεν έχω δικαίωμα να την αγγίζω. Τώρα όλο το μπαρ μας κοίταγε και ένα από τα παιδιά που κάθονταν στην είσοδο ερχόταν προς το μέρος μας. «Φίλε, άσε την κοπέλα, μην την κάνεις να φωνάζει, φεύγετε μόλις ξεμεθύσει λιγάκι» μου είπε, σχεδόν συμπονετικά. Εγώ όμως είχα τσαντιστεί τόσο πολύ. «Πρώτον», του είπα, «δεν είμαστε φίλοι, δεύτερον η “κοπέλα” είναι η γυναίκα μου και τρίτον δε θα μου πεις πότε θα φύγω». Είχα χάσει τον έλεγχο και φώναξα αρκετά. Πριν προλάβει να απαντήσει, ο μπάρμαν ήρθε και αυτός κοντά και είπε στον πορτιέρη πως μας είχε ακούσει να συστηνόμαστε όσο καθόμασταν στο μπαρ και πως η κοπέλα δεν ήταν γυναίκα μου. Επίσης δήλωσε πως η “Αλεξάντρα” είναι γνωστή θαμώνας του μπαρ και πως γνωρίζει προσωπικά ότι δεν είναι παντρεμένη. Εγώ απλώς του τόνισα πως δεν τη ‘λεγαν “Αλεξάντρα” και πως παίζαμε ένα παιχνίδι για αυτό συστηνόμασταν αλλά όσο του εξηγούσα αυτός της ζήτησε την ταυτότητά της. Υπάκουσε και του την έδωσε, όπως κανείς υπακούει σε ένα ένστικτο.

Από τότε ακριβώς άρχισαν να συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα. Η ταυτότητα είχε πάνω τη φωτογραφία της αλλά έγραφε όντως “Αλεξάνδρα Τάουνσεντ”. Έγραφε επίσης πως είχε βρετανική ιθαγένεια και πως ήταν άγαμη. Ο μπάρμαν πήρε την κοπέλα απ’ τα χέρια μου και την ξάπλωσε στη σεζλόνγκ που καθόταν και πριν, επιστρέφοντάς της την ταυτότητα. Επίσης μου φάνηκε πως της ψιθύρισε «με τι τελειωμένους πας και μπλέκεις ρε Σάντρα…». Εγώ είχα χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Ξαφνικά ο πορτιέρης με άρπαξε και με έσυρε έξω. Με έσπρωξε από την έξοδο και έπεσα καταγής στην άμμο. Σηκώθηκα και πήγα προς το παρκινγκ αλλά πουθενά δεν έβρισκα το αυτοκίνητό μου. Κανένα από όσα έβλεπα δε μου το θύμιζε…

Γιατί επιμένεις να τον γράφεις Tomn Robbins;

Θα μου 'πεις από όλο αυτό μόνο το n σού 'μεινε; (Μπορεί και να μη μου το πεις)
Πάντως δεν έχω να σου σχολιάσω κάτι εκτός του "χάρηκα που μυήθηκε στο ποτό" που δεν ταιριάζει στην ατμόσφαιρα που έχεις φτιάξει, μου φαίνεται υπεροχότατο, θυμίζει πολύ Τomn Robbins

Μέχρι πριν λίγο έτρεφα μία φοβερή σιγουριά πως λέγεται Tomn Robbins.

Μέχρι πριν λίγο όμως καθώς:
Tom Robbins