A bedtime story (for adults)

κρατάω δύο μπαλόνια στο χέρι μου.
περπατώ στο φεγγάρι
και πάλι με τα μάτια κλειστά.

όταν τρέχω
και ανοίγω τα μάτια μου,
το χρώμα τους είναι κόκκινο.
και σκέφτομαι να τα αφήσω
μακριά να πάνε από εμένα.

στη γη
κρατώ μια κόκκινη ομπρέλα.
και βρέχει όπως τότε.
κοιτάζω ένα από τα μπαλόνια μου
ελεύθερο
και μετά από λίγο χαμογελώ,
στριφογυρίζω στα δάχτυλά μου την ομπρέλα,
ποιος ξέρει γιατί.

και η βροχή που καταφέρνει να πέσει πάνω μου
θυμίζει μία μέρα
που δεν θυμάται κανείς.
ένα φιλί παιδικό
στη βροχή.

Για την ακρίβεια δεν ξέρω τι σημαίνει ενηλικίωση. Πέρα από τα σωστά που λέγονται συνήθως. Θυμάμαι ότι στα παιδικά μου χρόνια φάνταζε ως εποχή ελευθερίας (επιτέλους).
Όταν ήρθε, πράγμα που δεν κατάλαβα πώς έγινε, γιατί έγινε με αργό ρυθμό και σταδιακά (και ακόμη συνεχίζεται), η πιο σαφής και εντυπωσιακή ένδειξή της ήταν πως το παραμύθι τέλειωσε.
Το παραμύθι μπορούσαν να μου το λένε ή να το ενσαρκώνουν με την παρουσία και την προστασία τους, την αυστηρότητα και την ομορφιά ή τη σκληρότητά τους, κάποια πρόσωπα. Πολλά από αυτά δεν υπάρχουν πια. Επειδή όμως το παραμύθι μου αρέσει και το έχω ανάγκη φρόντισα να το βρω αλλού... Το ποίημα σου μου άρεσε. Με όλη τη θλίψη του...Εφημερίδα;

Ό,τι θέλετε. Δείτε και το άλλο που έχω ανεβάσει και πείτε μου.