Δοκιμές (μιας νεαρής ζωγράφου)

I
Περνάμε από μαύρες σήραγγες.
Πέρασες, και δεν ακούστηκες.

Χαθήκαμε μέσα στο πλήθος.
Χάθηκες, επίτηδες.

Φωνάζουμε μέσα από χαλάσματα.
Φώναξες, σιγανά.

Έπιασε το πινέλο. Μαύρες σήραγγες… Το βούτηξε σε πηχτό μαύρο χρώμα. Έπειτα άρχισε να μαυρίζει το άσπρο απέναντί της. Με επιμονή, για να βγουν σωστά οι καμπύλες στο χαρτόνι. Έλεγε μαύρες, αλλά στο εσωτερικό τους έδωσε μία βαριά απόχρωση του γκρι. Δεν της άρεσε σαν εικόνα το σκέτο μαύρο.
Μετά, το πλήθος. Ανοιχτό, σχεδόν ξεβαμμένο γκρι σε άμορφες φιγούρες. Ανέκφραστες και πανομοιότυπες. Έτσι ήταν για αυτή το πλήθος. Ενιαίο, και κουραστικό. Μα και αυτό, με τις σωστές καμπύλες, ρεαλιστικό.
Τα χαλάσματα. Γκρι αναμεμειγμένο με μπεζ, σε αρκετά έντονο τόνο. Απειλητικά και σιωπηλά, αιχμηρά τα χαλάσματα.
Έσκισε με δύναμη το χαρτόνι. Αντικρίζοντάς το πεταμένο στο πάτωμα, ανακουφίστηκε. Ποια χαλάσματα; Δεν υπήρχαν χαλάσματα…

II
Ξεκίνησε μία μέρα να τραβά μία γραμμή. Θα ήταν όσο πιο μεγάλη μπορούσε να την σχεδιάσει. Είχε περάσει καιρός. Τα χαλάσματα του χαρτονιού κείτονταν σε κάποιο βρώμικο δρόμο, ενδεχομένως δίπλα σε αληθινά χαλάσματα.
Κάθε λίγο την έσβηνε, ολόκληρη ή μέρος αυτής. Το χέρι της ξέφευγε και η γραμμή στράβωνε. Άλλαξε μολύβι. Άλλαξε θέση. Άλλαξε χαρτί. Τελικά τα έχωσε όλα κάπου και έφυγε.
Άλλαξε πορεία.

III
Περνάει ο χρόνος…
Ήταν ο τελευταίος στίχος, αλλά της είχε διαφύγει. Μία μέρα τυχαία ξαναδιάβασε το κείμενο, αφού είχε ήδη περάσει χρόνος.
«Πέρασες, και δεν ακούστηκες. Χάθηκες, επίτηδες. Φώναξες, σιγανά.»
Άρα, δε βρέθηκε.
Ξαναπιάνει το πινέλο και τα ξεραμένα χρώματα. Αυτή την φορά ξέρει τι θα κάνει. Ένα κορίτσι απαρατήρητο. Διαλέγει μονοπάτια που του είναι άγνωστα και προχωρά βαθιά σε αυτά, χωρίς να απομνημονεύει τη διαδρομή. Όπως αναμένει, χάνεται. Όμως φοβάται. Και φωνάζει. Σε τέτοιο τόνο που να είναι βέβαιη ότι δεν θα ακουστεί. Δεν θέλει να βρεθεί, απλά να παραμυθιάζει τον εαυτό της ότι προσπάθησε, για να παρηγορεί τον φόβο της με την εικονική αναμονή ανταπόκρισης. Και ο χρόνος περνάει. Περνάει ακόμα…
Τοποθετεί το κορίτσι στο κέντρο και γύρω της ζωγραφίζει έναν κήπο-λαβύρινθο. Όμορφο, περιποιημένο, αλλά σκοτεινό. Σαν το ψέμα του κοριτσιού στον εαυτό του. Κρατά σταθερά το μολύβι και χαράζει την πορεία του προς την έξοδο. Βρίσκεται σε αδιέξοδο πολλές φορές, κι ας έχει σχεδιάσει η ίδια το λαβύρινθο. Σβήνει και ξαναπροσπαθεί. Συνέχεια. Ξαναδοκιμάζει προηγούμενες διαδρομές. Θυμάται τη σχεδίαση των μαύρων σηράγγων και του πλήθους. Είχαν και τα δύο καμπύλες. Ενώ τα χαλάσματα ήθελε να τα κάνει αιχμηρά.
Συνειδητοποιεί πως τόση ώρα κάνει κύκλους. Αρχίζει να ψάχνει ευθείες διαδρομές, ρυμοτομημένες, ξεκάθαρες.

IV
Περνάει ο χρόνος. Δεν το ξέχασε ποτέ αυτό, ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχός της. Περνούσε και ήξερε πως είχε ακόμα ευκαιρίες, πολλές, και προσπαθούσε. Έφτιαξε αναρίθμητες πορείες, δοκίμασε τον εαυτό της. Ξαναπέρασε από μαύρες σήραγγες. Ξαναχάθηκε μέσα στο πλήθος. Φώναζε μέσα από χαλάσματα. Φώναζε όμως με όλη της τη δύναμη, και πάντα υποχωρούσαν εντέλει.
Όσα χαλάσματα θεωρούσε σημαντικά, αφού υποχωρούσαν, τα περιμάζευε. Αναστήλωνε το οίκημα από το οποίο είχαν πέσει, το οποίο είχε καταρρεύσει. Τα κατάφερνε περήφιμα.
Κρέμασε και αυτό τον πίνακα με το κορίτσι στον κήπο-λαβύρινθο. Δεν τον πούλησε. Ήταν το αγαπημένο της έργο, η προσωπική της επιτυχία.