Η πανσέληνος του Γενάρη

«Τα δάκρυα που ‘ριξα εγώ για σένα, δεν τα ‘χει ρίξει ολόκληρος ο ουρανός για να σβήσει το φεγγάρι του Γενάρη.»
«Καληνύχτα, Φαίδρα μου.»
«Καληνύχτα.»

Τα κατακάθια του καφέ έχουν πλέον ξεραθεί στο φλιτζάνι.
Τα δάκρυα που ‘ριξα εγώ για σένα…
Τον κοιτούσε πάντα με το βλέμμα που έλεγε
δεν έχω σκοπό να σε πλησιάσω τώρα,
δεν σε θυμάμαι μετά από καιρό,
δεν σε ξέχασα ποτέ.
Αποδέχτηκε όμως την άρνησή του και έφυγε,
όπως η συμπεριφορά του της ζητούσε επίμονα.
Και κάποια στιγμή τρελάθηκε.
Αυτό είναι το μόνο που δεν θα συγχωρέσει ποτέ στον εαυτό του,
ότι τρέλανε την Φαίδρα,
που τόσο αγαπάει.

Περπατούσε ένα βράδυ σε ένα στενό αφώτιστο
και όπως έστριψε στο φίδι που γινόταν ο δρόμος,
τον είδε να φωτίζεται σε όλο του το μήκος.
Μπροστά του, τόσο μακριά όσο του φαινόταν ο ουρανός
και τόσο κοντά όσο το τέλος του δρόμου,
έλαμπε η πανσέληνος του Γενάρη.

Ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσε από αυτόν η Φαίδρα
όσο ακόμα καταλάβαινε.
Έπειτα έμεινε μόνος.
Όσο μόνος ήταν και εκείνο το βράδυ,
που δεν είχε κανένα δίπλα του να μοιραστεί τον θαυμασμό του.
Έτσι μόνος είναι τώρα,
δίχως κανένα να μοιραστεί τον πόνο του,
δίχως την Φαίδρα να μοιραστεί την αγάπη του.

Γιατί η Φαίδρα δεν τον αγαπάει πια.