Ηλιθιώδες Υπόθετο

Βραδιάζει.
Μπορεί και να βρέχει, αν το συνειδητοποιήσει, θα σου πω.
Όμως με τις τελευταίες μενεξεδιές ακτίνες πίσω του
ανάβει ένα πούρο.
Το πούρο της επιτυχίας.
Της πιο μισερής, τρισάθλιας και καταστροφικής.
Πήρε τα πάντα.
Από τους πάντες.
Και τώρα πώς να τα κρατήσει;
Πώς να έχει ζωή όταν έχει τα πάντα;
Πώς να μη μισήσει τον εαυτό του;
Πώς να μη μισήσουν τον εαυτό του οι άλλοι;
Το πούρο ανάβει και είναι ευτυχισμένος.
Σε λίγο πάει να βρει ουίσκυ, φυστίκια και μια στρίπερ.
Επίσης σε λίγο καιρό θα ψάχνει κοστούμια για πρώτη φορά στη ζωή του και όλα 3 νούμερα μεγαλύτερα…
Σε λίγο καιρό θα γεράσει οριστικά…
Ο καπνός τον κυκλώνει…
Ένα τείχος και μια απάτη απλώνεται γύρω του.
Μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη.
Πλέον τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Όλα τα παλιά είναι πια άχρηστα.
Τώρα ένα πούρο τον προστατεύει.
Ο καπνός είναι παντού.
Μπορεί να μείνει για πάντα στον καπνό.
Αν προσπαθήσει ποτέ να βγει;
Μα θα προσπαθήσει;
Ποιος πάει εκεί που δε βλέπει, και μάλιστα οικειοθελώς;
Κι αν πάει, πώς γίνεται να επιβιώσει;
Σε λίγο καιρό θα έχει εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο ανεπιστρεπτί.
Θα είναι κι αυτός ένα άχρηστο κι αδύναμο σαράβαλο με εξουσία και δύναμη…
Αυτά τον κάνουν αθάνατο, έτσι δεν είναι;
Ο καπνός τον κυκλώνει…
Το τείχος κλείνει, σφίγγει!
Αν τολμήσει να βγει, πρώτος ο καπνός θα του βιάσει τα σωθικά και την ψυχή!
Θα τον πνίξει…
Κι ο καπνός κυκλώνει, δεν αστειεύεται…
Αν προσπαθήσει να δει έξω από τον πυκνό καπνό, τότε ο καπνός δεν τον εμπιστεύεται.
Τότε ο πυκνός καπνός τιμωρεί τους άπιστους.
Η γλυκιά απάτη θα γίνει μια σκληρή, πνιγερή πραγματικότητα.
Τότε δεν καπνίζει το πούρο.
Τότε βήχει στη μυρωδιά του καπνού.
Αλλά είναι παντού. Δεν έχει πια οξυγόνο για να βήξει.
Δε θα είναι παρά μια σιωπηλή ασφυξία.
Κανείς δε θα καταλάβει τίποτα,
ούτε καν ο ίδιος…
Μα, στο κάτω-κάτω, γιατί να μην εμπιστευτεί τον καπνό;
Γιατί να βγει;
Αφού τον έκανε αθάνατο, έτσι δεν είναι;
Αθάνατο…
Ένα σαραβαλιασμένο ον, μια άχρηστη κι αδύναμη οντότητα,
που έχει την εξουσία και τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει…
Μα, δε θα βγει.
Βράδιασε πια για τα καλά. Η στιγμή πέρασε.

Βγαίνω από μέσα του.
Δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Τον κοιτάω, δε με προσέχει.
Νομίζει πως είναι μόνος του.
Τελειώνει τις σκέψεις του,
τις πιάνει και τις θάβει
πίσω από τα 3 κιλά εφεδρικής εξουσίας και δύναμης
στο ντουλάπι που κάποτε υπήρχε η ιερή φωτιά.

Τον κοιτάω ακόμα.
Με τον καπνό του πούρου γύρω του δυσκολεύομαι.
Αφήνει το ντουλάπι για τελευταία φορά,
ξαναμπαίνει στον καπνό.
Ο καπνός τον περίμενε,
κι αν αργούσε…
Ήδη σχηματίζονται πράσινοι δράκοι απ’ έξω-άραγε και μέσα;
Καλεί την τελευταία πινελιά της αποψινής χλιδής του.
Ένα λάγνο πινέλο φέρνει μια επαγγελματία αιθέρια ύπαρξη.
Ένα δυνατό πινέλο κουβαλάει τη μεγάλη απάτη,
το υγρό που θα συνεργαστεί με τον καπνό και θα είναι εκ των έσω.
Για να μη δει ποτέ ξανά το ντουλάπι.
Ούτε καν αυτό…
Τον κοιτάω ακόμα....
απορημένος!

Δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο από εσένα. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το παρουσιάζεις. Νομίζω όμως πως οι δύο τελευταίες ενότητες δεν είναι απαραίτητες, θα μπορούσαν να είναι ένα άλλο ποίημα, ενώ χρησιμοποιείς και στοιχεία που δεν συνδέονται τόσο με την πρώτη ενότητά σου, που μου δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι η πιο βασική. Κοινώς το ποίημα θα μπορούσε να τελειώνει στο "Η στιγμή πέρασε".

Μα ειδικά η 2η ενότητα συμπληρώνει κάποια απαραίτητα στοιχεία, ενώ η 3η δε στέκει μόνη της.
Χρειαζόμουν έναν επίλογο στον οποίο, τόσο ο παλιός εαυτός του, όσο και τα επερχόμενα παιδιά του, κατακρίνουν την παθητική πλέον στάση του. Επίσης η πλήρης παθητικότητα δε φαίνεται παρά όταν βγάζει τις ενοχές του μια για πάντα.
Γι' αυτό έχω 3 ενότητες.

Μα ειδικά η 2η ενότητα συμπληρώνει κάποια απαραίτητα στοιχεία, ενώ η 3η δε στέκει μόνη της.
Χρειαζόμουν έναν επίλογο στον οποίο, τόσο ο παλιός εαυτός του, όσο και τα επερχόμενα παιδιά του, κατακρίνουν την παθητική πλέον στάση του. Επίσης η πλήρης παθητικότητα δε φαίνεται παρά όταν βγάζει τις ενοχές του μια για πάντα.
Γι' αυτό έχω 3 ενότητες.

Εμένα που έδωσε την εικόνα της συνείδησής του που σκέφτεται διαφορετικά, αλλά τελικά ο ίδιος δεν την αποδέχεται... Επίσης, γενικά έχεις πολύ έντονο το στοιχείο του μύθου, αλλά εδώ νομίζω πως δεν ταιριάζουν οι δράκοι. Με ποιο σκεπτικό τους έβαλες;

Ανέκδοτο για το LSD: Τους πράσινους δράκους στην κουζίνα τους είδες;!
Εξάλλου, είναι απλοί συμβολισμοί, όπως ο ίδιος ο καπνός. Κανείς δεν μπορεί να τον πλησιάσει, αυτός δε μπορεί να βγει.

Ωραία, θα το εκτυπώσω και θα το συζητήσουμε αύριο από κοντά!