Ο Δρόμος

Με κοιτάς.
Μα έφυγαν όλοι.
Ο δρόμος στον οποίο περπατώ είναι άδειος.
Με κοιτάς, και φεύγεις.

Σε κοιτάζω, στέκομαι, και φεύγω.
Δε μου είναι αρκετές οι στιγμές μαζί σου.
Ο δικός σου κόσμος είναι γεμάτος,
και ο δικός μου άδειος.

Ο δικός μου κόσμος εξαϋλώνεται μ’ ένα φύσημα του αέρα
και μένω μόνη ∙
συμπαγής κι ακίνητη.
Λες και κόπηκα από πέτρα.

Μα συμβαίνει ανά φορές ο κόσμος σου να είναι βιαστικός
και ο αέρας επίμονος και σκληρός,
οπότε αποκόβεσαι από το πλήθος
και η πέτρα μου λειαίνεται.

Προχωράμε μαζί,
ώσπου το πλήθος να επιστρέψει στα βήματά μας.
Ο αέρας έχει ήδη κοπάσει,
μα με το πρώτο του φύσημα τώρα η μορφή μου παρασέρνεται.

Βράδυ
σ’ έναν έρημο δρόμο
που σιγοβράζει ∙
όλοι αναμένουν κάποιον να φωνάξει.