Τι είναι ο άνθρωπος

Περπατούσα στον δρόμο και σκεφτόμουν. Τι είναι ο άνθρωπος? Πώς περνάει τη μέρα του? Τι το διαφορετικό κάνει μέρα με τη μέρα?
-Μηχανή
-Τι?
-Λέω... Ο άνθρωπος είναι μια μηχανή την οποία χειρίζονται οι “ δυνατοί ”. Κάθε μέρα κάνουν τα ίδια. Έχουν μια συγκεκριμένη καθημερινότητα και κανείς δεν μπορεί να τους την αλλάξει.
-Μα ποιος είσαι? Πώς ξέρεις τόσα πολλά γι αυτούς? Είσαι…
(δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση μου και με διέκοψε αυστηρά)
-Όχι δεν είμαι. Δεν θα ήθελα να είμαι. Δεν μ’ αρέσει να με κινούν οι άλλοι. Είμαι αυτό που είμαι και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Ακούς!? Μην με ξαναπείς εμένα όμοιο τους. Δεν είμαι! Δεν είμαι!
Ωρύονταν. Φώναζε και ήταν σαν να το έλεγε για να το πιστέψει εκείνος. Δεν το είχε πιστέψει…
Ήθελα να τον βοηθήσω μα δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να τον δω. Φοβόμουν στην σκέψη πως είχα χάσει το φως μου. Ευτυχώς όμως εμφανίστηκε. Και τον είδα, και η ζωή μου άνθισε. Και μετά γελάσαμε, και ζήσαμε, και χαρήκαμε, και λυπηθήκαμε. Μα πάνω από όλα ερωτευθήκαμε, και αγκαλιασθήκαμε, και φιληθήκαμε, και αγαπηθήκαμε. Σε όλα ήμασταν μαζί και τα ξεπερνούσαμε…
Η απορία δεν είχε φύγει από το μυαλό μου όμως την είχα βάλει στην άκρη… Μάλλον δεν με ένοιαζε και πολύ αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο και δεν θα το χάλαγε κανένας τρίτος αυτό. Μέχρι που μια μέρα όταν είχαμε μεγαλώσει και σκεφτόμασταν πιο ώριμα μου ξαναθύμισε την συζήτηση που είχαμε.
-Αγάπη μου. Πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα που δεν ξέρεις. Αν μετά από αυτό πιστέψεις πως δεν πρέπει να ήμαστε μαζί απλά πες το μου και θα φύγω για πάντα από την ζωή σου. Μα θέλω να ξέρεις πως σ’ αγαπάω πολύ και πως ότι και να συμβεί μετά από αυτά που θα μάθεις δεν θα πάψω να σ’ αγαπάω.
-Χρήστο ανησυχώ. Τι έγινε? Τι λες? Είσαι όλη μου η ζωή. Είσαι ο μόνος λόγος της ύπαρξης μου. Πώς γίνεται να σου ζητήσω να φύγεις από τη ζωή μου? Θα είναι σαν να αυτοκτονώ.
-Μην βιάζεσαι καλή μου… Άκουσε με πρώτα……. Θυμάσαι που κάποτε προσπαθούσες να καταλάβεις τι είναι ο άνθρωπος?
-Ναι
-Που σου είχα πει πως εγώ δεν είμαι σαν αυτούς, μια μηχανή?
-Ναι, ναι Θυμάμαι.
-Τότε σου είχα πει ψέματα. Είμαι άνθρωπος. Γι’ αυτό ήξερα τόσα πολλά γι’ αυτούς.
-Γιατί δεν μου το είχες πει?
-Γιατί φοβόμουν….
-Τι?
-Την απόρριψη…
-Μα ποιος θα σε απέρριπτε?
-Εσύ…
-Μα γιατί να το κάνω αυτό?
-Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε συναισθήματα... Δεν αισθανόμαστε. Εμείς ήμαστε τα πιόνια, μας κινούν άλλο ήμαστε πράγματα που δεν ζουν χωρίς την βοήθεια άλλον δεν κάνουμε τίποτα μόνοι μας. Δεν αισθανόμαστε γιατί δεν μας το επιτρέπουν.
-Όχι καρδιά μου αυτό δεν είναι αλήθεια που λες. Ήμουν μια μηχανή και με έκανες να ξυπνήσω, με έκανες να νιώσω. Μου έμαθες να κινώ μόνη μου τα νήματα της ζωής μου και να μην περιμένω πότε θα βαρεθεί κάποιος για να έρθει να με κουνήσει από την θέση μου, αλλά να μπορώ να αποφασίζω μόνη μου. Να καθαιρώ ότι δεν μου κάνει και πιστεύω πως πρέπει να αλλάξει για να συνεχίσω να ζω. Μου έμαθες να μην φοβάμαι να αγαπήσω και να μην το βάζω στα πόδια με την πρώτη δυσκολία. Μου έμαθες να μην αρκούμε μόνο στα επιφανειακά λόγια αλλά να ψάχνω και πιο βαθιά για την αλήθεια. Να μην αρκούμε στις αμπελοφιλοσοφίες των ανθρώπων αλλά να προσπαθώ να βγάλω το νόημα του και να το μεταδίδω σε αυτούς που δεν είχαν την πολυτέλεια να έχουν αυτό που έχω εγώ.
-Μα εγώ δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά που είπες. Ούτε σου είπα να μην πιστεύεις στις αμπελοφιλοσοφίες ούτε να καθαιρείς αυτούς που νομίζεις πως εμποδίζουν το αύριο μας. Και ποια πολυτέλεια έχεις εσύ που δεν την έχουν οι άλλοι. Δεν σε καταλαβαίνω.
-Δεν μου τα είπες, διότι αυτά δεν χρειάζονται λόγια… έργα χρειάζονται. Όσο για το τι έχω εγώ που κανένας άλλος δεν έχει…. Είσαι εσύ και το οτιδήποτε μου έχεις προσφέρει…
-Μα δεν έχω ούτε χρήματα, ούτε ακίνητα, ούτε κινητά, ούτε ιπτάμενα… Δεν σου έχω προσφέρει τίποτα.
-Έχεις την αγάπη σου, την αγνότητα, την γαλήνη και την ευδαιμονία για συντρόφους σου. Και αυτά είναι το πιο πολύτιμα πράγματα μη πράγματα στον κόσμο. Δεν μπορούν να μετρηθούν, γιατί η αξία τους ξεπερνά τα όρια και είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να το καταλάβουν. Είμαι άνθρωπος και χάρη σε εσένα δεν είμαι… Μοιάζω με αυτούς στην εμφάνιση αλλά ο χαρακτήρας μου έχει αλλάξει θετικά επειδή υπάρχεις εσύ.
-Και πάλι όμως σου είπα ψέματα και αυτό δεν σου άξιζε…
-Δεν μου είπες για δικό σου συμφέρον αλλά για δικό μας. Για να σώσεις αυτό που μαζί είχαμε φτιάξει.
-Θα με συγχωρήσεις γι αυτό που σου έκανα?
-Μπορώ να κάνω και αλλιώς? Αφού χωρίς εσένα ζωή δεν υπάρχει….
-Σ’ αγαπάω μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό…
-Και να θέλω δεν γίνεται. Η καρδιά μου, μου το απαγορεύει.

Μου θυμίζει κάπως την προσέγγιση του Orwell στο 1984, αν και προσωπικά δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι μηχανή.