Αναπόληση Του Παρελθόντος

Ακούω μουσική!
Καλές και κακές σκέψεις έρχονται κατά νου. Χάνομαι μέσα σε αυτές.
Δακρύζω!
Σε κάθε μου στιγμή είσαι εκεί.
Χαίρομαι που σε βλέπω.
Έστω και από τις αναμνήσεις. Είναι τόσο αληθινές που θα μπορούσα να πω πως μπερδεύομαι… Τι μήνα να έχουμε τώρα; Ποια χρονιά; Που είμαι;
Ο ήχος του μολυβιού που έπεσε από το θρανίο με μετέφερε από την ονειροπόληση μου στην πραγματικότητα.
Το πήρα από το πάτωμα και κοίταξα τον πίνακα. Η τρελή γράφει κάτι σε αυτόν…. Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω… Λέξεις ακούγονται από το στόμα της που είναι αδυνατούν να φθάσουν στα αυτιά μου με την σωστή σειρά. « Λέει πίνακας γράψτε ο ότι ». Αα Γράψτε ότι λέει ο πίνακας… Ναι καλά δεν μας παρατάς ρε κοπέλα μου; Άσε μας να ηρεμήσουμε λίγο…
Έβαλα τα ακουστικά και ξαναέκλεισα τα μάτια.
Γύρισα πίσω, πολύ πίσω όμως και αυτό δεν ήταν καλό. Είδα όλα μου τα λάθη. Όλα αυτά που έπρεπε να είχα κάνει να μου γυρνάνε την πλάτη και να με κοροϊδεύουν. Να γελάνε και να χαίρονται που πονάω. Μου λέγανε πως η ευκαιρία χάθηκε. Δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ πίσω.
Και μετά μια άλλη φωνή ήρθε στην επιφάνεια… Εκείνη όμως δεν είχε μορφή. Ήταν παντού και πουθενά. Και μου είπε τα ίδια λόγια με εκείνον. « Τρία πράγματα δεν γυρίζουν πίσω στην ζωή. Τα λόγια που είπες, οι πράξεις που έκανες και οι ευκαιρίες που έχασες…»
Η αναπόληση μου καθώς και οι χτύποι της καρδιάς μου χάθηκαν με ένα φιλί από τις αναμνήσεις μου.