Ενοχικό.

_Ενοχικό.

Δύο μάτια ξεπλυμένα από το νερό και την αλμύρα πίσω από ένα κάλυμμα θαμπό,σε κοίταξαν για μια στιγμή λεπίδες.Μετά κρύφτηκαν σε μια έκφραση παραμορφωμένη,αλλιώτικη,όχι δική σου.
Πόσο τα μισούσα αυτά τα μάτια.!Πόσο άθλια και αισχρά ήταν πλέον.Το νερό αντί να ξεπλένει,μολυνόταν ανελέητα εκεί μέσα.Τι ένταση Χριστέ μου κρύβουν(!)..Πόσα μου θυμίζουνε κλεισμένα.Η ίδια η ύπαρξη να μισεί τον εαυτό της.Αυτόν που έπεσε ως κάτω,πολύ κάτω.
‘Ετριβες τότε ώρες ασταμάτητες.Η απελπισία γέμιζε τα μέσα σου,όσο το δέρμα υποχωρούσε.Το μυαλό τόσο ασφυκτικά γεμάτο,που έμοιαζε κενό.Δεν σκέφτονταν.Δεν είχε χώρο να σκεφτεί,όποως δεν είχε χώρο να κάνει πια οτιδήποτε,αφού του τον είχαν στερήσει.
 Χωρίς ανάσα,αφού οι ενοχές πίεζαν τον λαιμό σου όλο και περισσότερο.Κάθε μέρα ένας ζωντανός νεκρός να αποζητά τη λύτρωση και αντί αυτού να του προσφέρουν αναπνοή.Εθιστική μεσ’την απέχθεια που της τρέφεις.Εκεί,να επιμηκύνει το μαρτύριο περισσότερο.
Δεν ήθελες άλλο οξυγόνο μέσα στον θώρακά σου.Εκείνη έψαχνες να σε λυτρώσει.Με λίγες λέξεις,αρκετά μακριά σου,κατάφερε ό,τι όλοι οι γύρω σου δεν μπόρεσαν.’Ενας φιλόσοφος εκπόνησε το έργο.Να σου πει,να σε απαλλάξει από το πιο βαθύ παράπονο,το ψέμα που αναγκάστηκες να δώσεις,το «όχι» που δεν τόλμησες και σε έφερε ως εδώ.
Γονάτισες και η πιο κρυφή σου εξομολόγηση απέκτησε σάρκα στο χαρτί μπροστά σου.Τα μάτια κρύο μέταλλο σε διαπέρασαν,τα χείλη προσταγμένα μάτωσαν.Πήρες νικημένος το βλέμμα από τον καθρέφτη και έγραψες αυτό που δεν μπόρεσες να πεις.