"Όταν Έρχεται ο Ξένος" *

I.
Ξένο σώμα μες στη νύχτα ν’ αναζητά άλλους τοίχους.

Ξένο βήμα μες στο πλήθος το μη αναγνωρίσιμο.

Θαλασσινό νερό ακόμα στ’ αυτιά μου.

Ήτανε χειμώνας.
Ο αέρας μας έσπρωχνε σε τοίχους, λες και μπορούσαμε να περάσουμε απ’ το μέσα τους.
Κρατιόμασταν από ψέματα που νομίζαμε αλήθειες.
Τα δάχτυλα των χεριών μου πάγωναν
και τα πόδια μου αποζητούσαν κι άλλο κρύο –
το μόνο που δεν άλλαξε.

Θυμάμαι την θάλασσα να μπαίνει στην πόλη,
να πνίγει την αναπνοή μου εγκλωβισμένη σ’ ένα δωμάτιο.

Ψέματα.

Δύο λαγνείες ξέχωρες,
πρόστυχη
κι αφυπνιστική.

Το ίδιο λάθος;
Κανένας ώριμος άνθρωπος δεν κάνει το ίδιο λάθος.

Όταν ξύπνησα και το νερό δεν σε είχε φτάσει,
αναστέναξα κι ο χρόνος –
ο συνήθης ξένος
- ακούστηκε σαν πόθος.

Ποιο λάθος;
Εγώ δεν θυμάμαι.

II.
Οι αισθήσεις μου αναδύθηκαν από το νερό ωσάν βαπτισμένες
και ποιος είδε έναν χείμαρρο και δεν αμφισβήτησε τον εαυτό του;

Η πρώτη τρίχα μου που άσπρισε,
μουσειακό κομμάτι πάνω μου,
να θυμίζει στον εαυτό να παραμένει δυνατός, σαν πέτρα.

Πέτρα που η θάλασσα έπαψε να την ανησυχεί.

Κι ας λυσσομανούσαν πέλαγα κι ωκεανοί στο κοχύλι στ’ αυτιά μου.

Να πνιγείς μπορείς μόνο μία φορά.

III.
Το σώμα μου έχει ακόμα θύμησες από λιπόθυμες ώρες.
Πάντα θα τις έχει.

Μα έρχονται χέρια.
Άλλα με χτυπούν, άλλα με σπρώχνουν, άλλα αρκούνται σ’ ένα άγγιγμα απαλό…
Το καθένα με τον τρόπο του με τοποθετεί παρακάτω.
Τόσα πολλά χέρια…
Σαν ζώνη ασφαλείας, ακόμα κι απ’ το τίποτα.

Φοβήθηκα, θυμάσαι πόσο φοβήθηκα την πρώτη φορά που χτύπησε η πόρτα.
Κι εσύ μου είπες
- Έλα μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα –
και με έστειλες να ανοίξω.

IV.
Τώρα οι πλημμύρες έπαψαν.
Βρέχει ακόμα, σχεδόν κάθε μέρα.
Η θάλασσα παλεύει με τον εαυτό της.
Καλύτερα που δε μείναμε σ’ εκείνο το σπίτι στην θάλασσα.
Θα βογκούσε ακόμα απ’ το νερό.

Η μικρή μας άνοιξη, στη μέση του χειμώνα, κράτησε λίγο.
Έρχεται όμως ο Μάρτης,
έρχεται η άνοιξη η ίδια!
Κι αν δεις τα μαλλιά μου,
μάκρυναν κι άλλο
τόσο που μου είναι δύσκολο να τα μαζέψω πια.
Ξεχύνονται παντού σαν ένας χείμαρρος με δική του πορεία.

Στο μεταξύ η πόρτα έχει ξαναχτυπήσει, κάνα δυο φορές.
Αιφνιδιάστηκα λίγο, χωρίς να φοβηθώ.
Πρέπει να είμαστε εκεί
και να του ανοίγουμε κάθε φορά
πάση θυσία.

* τίτλος δανειζόμενος από ομότιτλο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου.