Πανσέληνος, 14/05/14

Με ξεπερνά το σκοτάδι του δρόμου,
όπως απλώνεται στις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών
όπως το φως της πανσελήνου το κάνει να μοιάζει πιο βαθύ
όπως εκείνη μπαίνει μέσα μου και με τρομάζει.

Με ξεπερνά το σκοτάδι του δρόμου
και δεν είναι το μόνο.

Δεν είναι το μόνο που μου σπάει τα δάχτυλα για να γράψω γι’ αυτό
που με ζαλίζει και με πετά στον εαυτό μου.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ να μιλήσω
για κανέναν και για τίποτα
σε κανέναν.

Δεν μπορώ τις απουσίες, με στοίχειωσαν.
Δεν μπορώ να δέχομαι την επιβολή τους από ανθρώπους, χρόνο, χώρο.
Δεν μπορώ να αισθάνομαι και να αρνούμαι
ή απλά να καθυστερώ.

Δεν μπορώ άλλη πανσέληνο έτσι.
Με αεροπλάνα να την προσπερνούν κι εμένα εδώ,
γειωμένη.