Όνειρα στο Πατάρι

Ζαλίστηκα και κάθισα.

Θα μπορούσε να σταματήσει ο χρόνος,
αλλά είχε άλλες ασχολίες.
Θα μπορούσε να σταματήσει το μυαλό μου,
αλλά αδιαφόρησε για εμένα.
Θα μπορούσε ακόμα να σταματήσει και η καρδιά μου,
αλλά είχε μάθει να συνεχίζει.

Μόνο εγώ εγκατέλειπα συχνά
και καθώς δεν συμφωνούσαν μαζί μου
με εγκατέλειπαν με τη σειρά τους στις ανικανοποίητες επιλογές μου.

Μερικές φορές, κάποιος θα ανησυχούσε,
θα με αναζητούσε,
θα έμενε για λίγο
και μετά θα με πέταγε και πάλι στις διαφωνίες μου φεύγοντας.

Και δεν με πείραζε.
Γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει.
Πόσο μάλλον να πάρει το μέρος μου για να σταματήσω
να αισθάνομαι,
να σκέφτομαι,
να υπάρχω.

Έτσι εγκατέλειψα τον εαυτό μου.
Στοίβαξα σωρό κομμάτια μου στο πατάρι
και άρχισα να ζω, όπως με παρακαλούσαν τόσο καιρό.

Και όσα έκανα, ήταν τόσο λάθος…

(ευτυχώς που κάτι τόσο ψεύτικο όσο η ζωή μου ψιθύρισε
«μια άλλη φορά»
και κοιμόμουν τα βράδια.)

πολύ αισθαντική η γραφή σου!