Προσωπικό ημερολόγιο ενός παρατηρητή.

Κεφάλαιο πρώτο: ο παρατηρητής

Με πήρε τηλέφωνο. Μου είχε πει ήδη ότι επρόκειτο για κάτι πολύ σημαντικό. Και τότε έμαθα πως ήταν όλα ένα στοίχημα. Πως την είχε πλησιάσει, επειδή είχε βάλει στοίχημα με τους φίλους του. Όπως έκανε με πολλές κοπέλες…
Την θυμάμαι πως ένα χρόνο πριν περίπου είχε έρθει να μας βρει σε μία παράσταση που ήμασταν όλες μαζί και την περιμέναμε. Ήταν αναψοκοκκινισμένη, ξαφνιασμένη και αβέβαιη για αυτό το φιλί. Όσο περνούσε η ώρα, όμως, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσε ότι αυτό το φιλί την ενδιέφερε αρκετά. Εκείνο το βράδυ, μετά την παράσταση, είχαμε όλες λόγο να είμαστε ευδιάθετες και η διαδρομή μας ήταν ευχάριστη και γεμάτη γέλια. Δύο μέρες μετά και ενώ ετοιμάζαμε οι δυο μας τα ρούχα για τη δική μου παράσταση, ήταν άφαντος. Σε μία προσπάθεια προσέγγισης από μέρους της, της απάντησε πως είχε έρθει ένας φίλος του από την επαρχία και είχαν περάσει το σαββατοκύριακο μαζί. Και οι περίεργες απαντήσεις συνεχίστηκαν, μαζί με τη διακοπή οποιασδήποτε επαφής από μέρους του, αν και λόγω συγκυριών βλέπονταν σε καθημερινή βάση, περιστασιακά πειράγματα και πάλι από πλευράς του και απόπειρες από μέρους μας ερμηνείας της συμπεριφοράς αυτής. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι…
Δύο μήνες σχεδόν μετά συνάντησα την άλλη κοπέλα. Με την οποία ήταν μαζί και όταν πλέον ξαναπόκτησε χρόνο για τον εαυτό του, τη χώρισε. Την είδα λίγες μέρες μετά από αυτό το γεγονός και της μίλησα για κάτι αδιάφορο, ένιωσα την θλίψη της και διέκρινα τη σκοτεινιά στα μάτια της. Της χαμογέλασα απλά πριν φύγω και εκείνη χωρίς να γνωρίζει ποια είμαι ή τον πραγματικό λόγο που την είχα προσεγγίσει, μου χαμογέλασε επίσης.
Παρακάλεσα την φίλη μου να μην ασχοληθεί πλέον με αυτό το θέμα, με αυτόν τον άνθρωπο, γιατί εξάλλου είχε σημαντικότερα ζητήματα να την απασχολούν την περίοδο εκείνη. Όχι πως θα την συμβούλευα κάτι αντίθετο υπό διαφορετικές συνθήκες.
Πάλι δύο μήνες περίπου μετά, οι αναφορές σε αυτόν έχουν σταματήσει. Όχι όμως και οι δικές μου σκέψεις. Από το ελάχιστο που τον γνώρισα, από όσα άκουσα για αυτόν, αναγνώρισα την τραγικότητα του ίδιου του ατόμου του. Γιατί, ένα χρόνο από αυτό το μοναδικό φιλί, ασχολιόταν ακόμα μαζί της εμμέσως. Τους μήνες που ήταν με την κοπέλα του, μηχανευόταν τρόπους να της αποσπά την προσοχή. Και σταδιακά άρχισα να βλέπω ένα παιδί που μόλις ανακάλυπτε τον κόσμο. Δεν είχε ξανανιώσει έτσι, ούτε υπολόγιζε πως θα του συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και όταν συνέβη, αποφάσισε να αρνηθεί ή καλύτερα να παραμερίσει – διότι κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες τις πραγματοποίησε – όσα ένιωθε, ενδεχομένως όσα νιώθει ακόμα.
Το ερώτημα που σου απομένει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τι θα είχε συμβεί αν…


Κεφάλαιο δεύτερο: η φίλη

Τα χείλη του πλησίασαν απότομα τα δικά μου και όταν τον ξανακοίταξα, ζαλιζόμουν. Με πλησίασε ακόμη μία φορά, πιο απαλά τώρα, και μετά έφυγα. Στο δρόμο έχασα τον προσανατολισμό μου και ας γνώριζα τόσο καλά την περιοχή. Εντέλει, κατάφερα να φτάσω σχεδόν σοκαρισμένη στις φίλες μου. Αν και εκείνες χάρηκαν με όσα τους είπα, εμένα κάτι με εμπόδιζε. Γύρισα σπίτι και τα λίγα αυτά λεπτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου μέχρι να αποκοιμηθώ. Δύο μέρες και μία μη πειστική δικαιολογία μετά, αισθανόμουν χειρότερα.
Ακολούθησαν πολλές μέρες, πολλές μέρες που τον είδα, με είδε, τον κοίταξα, με κοίταξε και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Σταδιακά, ξεκίνησε να μιλάει σε παιδιά από την παρέα μου και να εντείνει τις φορές που συναντιόμασταν. Και πάλι, όμως, ούτε να του μιλήσω μπορούσα ούτε εκείνος με προσέγγιζε περισσότερο. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι, το οποίο γρήγορα και απρόσμενα ξύπνησε το φθινόπωρο. Και οι μήνες που το φθινόπωρο έφερε μαζί του, οι μήνες που μετά έγιναν χειμώνας και κάποια στιγμή από μέσα τους άνθισε η άνοιξη, ήταν γεμάτοι αμφιβολίες, άγχος και κούραση. Τις λίγες στιγμές που προσπαθούσα να αποφορτιστώ και να ηρεμήσω, το ίδιο ερώτημα ειρωνευόταν το μυαλό μου, έστω και αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Το τέλος της άνοιξης ήρθε με την απάντηση που δεν περίμενα. Από τρίτους έμαθα ότι συνήθιζε με τους φίλους του να βάζει στοιχήματα για το αν θα κατάφερνε να κερδίσει το ενδιαφέρον μίας κοπέλας ή όχι. Και όταν τα κατάφερνε, απλά αποχωρούσε. Λόγω της απαιτητικής περιόδου που πλησίαζε, προσπάθησα να αφοσιωθώ στις υποχρεώσεις μου…
Μετά από λίγο καιρό χώρισε και την κοπέλα του, ενώ ήταν ένα μεγάλο διάστημα μαζί. Έχοντας πλέον κατανοήσει τον χαρακτήρα του, δεν ξαφνιάστηκα από αυτό το γεγονός. Αντίθετα, το θεωρούσαμε αναμενόμενο και εγώ και οι φίλες μου. ‘Έχω ακόμα την εντύπωση πως μόνο εκείνη δεν είχε καταλάβει τίποτα από όλα αυτά. Την πλημμύρισαν τα δικά της συναισθήματα και δεν είδε το προφανές για όσους τον γνώριζαν καλά. πως την προόριζε μόνο για όσο θα ήταν απασχολημένος με τις εξετάσεις και δεν θα είχε χρόνο να αλλάζει συνεχώς κοπέλες.
Έχω δύο μήνες να τον δω. Ίσως να μην τον ξαναδώ ποτέ. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Οι ίδιες σκέψεις περνούν, ωστόσο, ακόμα από το μυαλό μου. Μπορεί να αισθάνθηκε κάτι παραπάνω για εμένα και για αυτό αυτή η υπολανθάνουσα επιμονή; Δεν τόλμησα να του μιλήσω ευθέως, αν και είχα όλο το δίκιο με το μέρος μου. Θα ήθελα όμως να ξέρω, να τον ξέρω καλύτερα. Γιατί μέσα μου γνωρίζω πως ακόμα με νοιάζει και δεν το έχω ξεπεράσει.

Κεφάλαιο τρίτο: το παιδί

Γύρισε την πλάτη της αποφασιστικά και περπάτησε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Την παρατηρούσα να απομακρύνεται. Ένα σμήνος χελιδόνια πετούσε από πάνω της, πιο ψηλά στον ουρανό. Τότε κατάλαβα πως ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα και έκλεισα τα μάτια μου θέλοντας να προσποιηθώ πως τίποτα από όλα αυτά δεν είχα ζήσει, δεν είχα προκαλέσει. Όταν τα άνοιξα, δεν ήταν πια εκεί…
Έσκυψα και την ξαναφίλησα, αυτή τη φορά πιο γλυκά. Στον γυρισμό ένιωθα τα χείλη μου να καίνε. Όταν γύρισα σπίτι, ξάπλωσα και έκλεισα αμέσως τα μάτια μου. Ποιος είχε κερδίσει τι τώρα; Δεν ήθελα να σκέφτομαι.
Δυο μέρες μετά είδα ένα μήνυμά της στο κινητό μου. «Πού χάθηκες εσύ;» Ναι, πού χάθηκα; Τι να της απαντούσα;
Ήμουν σίγουρος πως ό,τι και αν ήταν, ήταν παροδικό. Ήταν όμως, αν και παροδικό, αρκετά δυνατό. Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να την κοιτάζει επίμονα, απορημένος για αυτά που περνούσαν από το μυαλό μου και ξεχνώντας ότι μπορούσε και εκείνη να με δει. Και με έβλεπε συχνά. Ήταν σα να ήρθε χρόνια μετά το καλοκαίρι.
Και στο καλοκαίρι εκείνο άλλαξαν αρκετά πράγματα. Τα χείλη μου με έκαιγαν αλύπητα. Αποφάσισα να φιλάω για ένα μεγάλο διάστημα ένα άλλο ζευγάρι χείλη, μόνο αυτό. Θα ηρεμούσα έτσι, θα την ξεχνούσα, ενώ δεν θα είχα και παραπάνω σκοτούρες στο κεφάλι μου την επόμενη χρονιά. Σοβαρή σχέση, μεγάλης διάρκειας… Μέχρι να τελειώσω με το διάβασμα, μετά πάλι πίσω στις παλιές αγαπημένες συνήθειες!
Το φθινόπωρο μία αγαπημένη συνήθεια επανήλθε στην καθημερινότητά μου. Είχα συνηθίσει να την βλέπω κάθε μέρα, να την κοιτάζω να εκνευρίζεται με εμένα - όχι αδίκως - και να ζηλεύω τους πάντες γύρω της. Έμαθα να κρατάω τις αποστάσεις μου από αυτή την συνήθεια, έμαθα να την θαυμάζω, να τη διατηρώ στη ζωή μου προστατευμένος. Εξάλλου, ήταν παροδικό…
Η όμορφη αυτή συνήθεια έμεινε κρυφή, άγνωστη από την σοβαρή μου σχέση. Οι υπόλοιποι, όμως, με αντίκριζαν στα μάτια διαφορετικά. «Είσαι ερωτευμένος», μου είπαν. «Όχι», απάντησα και συνέχισα να ανυπομονώ για τα λίγα λεπτά που θα ήμουν στον ίδιο χώρο μαζί της.
Γύρισα στις παλιές μου συνήθειες. Στο μυαλό μου πάντα κάποιο της νεύμα, κάποια της κίνηση, κάποια της λέξη. Συνήθισα να την σκέφτομαι, σιωπηλά. Τώρα που όλα έχουν τελειώσει, έχει επιτέλους τη δυνατότητα να ησυχάσει από εμένα. Γιατί ξέρω πως δεν της ήταν ευχάριστο να με συναντά καθημερινά, όχι μετά από αυτό που είχα κάνει. Πριν από αυτό το φιλί, νομίζω πως αδημονούσε και εκείνη όπως και εγώ να με δει κάθε μέρα. Μακάρι να μη την είχα φιλ… Και αγγίζω πάλι τα χείλη μου που καίνε, που δεν συμβιβάζονται πια με τίποτα λιγότερο από ένα δικό της φιλί. Κάθε φορά ένα φιλί ήταν ένα ακόμα κερδισμένο στοίχημα για εμένα, μία ακόμα κλεισμένη υπόθεση. Αυτό ήταν μία αρχή που αναμένει υπομονετικά μέσα μου την συνέχειά της.
Κλείνω τα μάτια μου και την παρατηρώ να γυρίζει την πλάτη της αποφασιστικά και να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να απομακρύνεται. Και ένα χελιδόνι που πετά από πάνω της, πιο ψηλά στον ουρανό, μου λέει «τρέξε πίσω της!»…


(βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)