ΚΡΥΦΤΟ ΚΡΥΦΤΟ

ΚΡΥΦΤΟ


Κρυφτό σε κήπο μυστικό και ασπρόμαυρη αυτή η ψυχρή νύχτα
Δέντρα άψυχα κρέμονται από το μαύρο ουρανό
Και στάζουν του φεγγαριού το αίμα
Πάνω στην υγρή Γη
Γη που πάνω της μόνο τα πατήματά μας έχει νοιώσει
Και έτσι λασπωμένη που είναι τρέχω πάνω της να σε βρω
Πατώντας πάνω στις κόκκινες λιμνούλες της μοναξιάς
Που να σε βρω;
Που να κρύβεσαι, που αυτός ο κήπος απέραντος είναι
Κι αν σε βρω, τι;
Ματαιόδοξο απόψε το παιχνίδι που διάλεξες
Και κρυώνω…..

Από αυτά που έχεις αναρτήσει, νομίζω αυτό μου αρέσει περισσότερο. Δημιουργείς πολύ παραστατικές και έντονες εικόνες στο συγκεκριμένο.
Καλώς όρισες στην παρέα μας!

μ αρεσει να σε διαβαζω....

Όλο και πιο δύσκολες φαίνονται οι πορείες που χαράζετε μέσα από τα ποιήματά σας. Είναι η εποχή που το κάνει αυτό νομίζω αλλά... και η μοίρα της ποίησης... Αυτή είναι Η ΕΠΟΧΗ για την ποίηση για τη σκέψη για ένα βήμα παραπάνω από αυτό που κάναμε πριν. Πάντα οι κρίσεις κουβαλάνε τους πιο όμορφους καρπούς του πνεύματος...