άτιτλο...1996

Καρδιά που λιώνει σαν λάβα νερού, γεμάτη με αίμα και πόνο παιδιού,
δηλητήριο ρίξε στο θείο κρασί και πάψε να μοιράζεις αγάπη σαν κομμάτι ψωμί.
Απ' το κορίτσι κλάπηκε το χαμόγελο νωρίς και απ' την γυναίκα ζητήθηκε δάκρυ ανελλιπώς.
Ποιος αφέντης προσέλαβε τον Ήλιο σε τούτη την γη, όταν ρουφιάνοι και σειρήνες αμολήθηκαν να μας κυνηγάνε την χαραυγή;
Κάθε σοκάκι κάθε στενό, οι γελωτοποιοί ένα σωρό.
Δέστε με σύντροφοι στο κατάρτι γερά και μη με λύσετε παρά μοναχά,
περάσουμε σώοι απ' όλα τα στενά, και έστω το κορίτσι χαμογελάσει ξανά...