Αυτοσχεδιασμός

1.
Έρχεσαι και φεύγεις σαν τα όνειρα.
Πότε περπατάς κάτω απ’ το αναμμένο φως,
πότε δίπλα στο κύμα που τραβά τις πέτρες πιο βαθιά στην
τρομακτική θάλασσα
και μετά σκάει για να καθαρίσει τα πέλματά σου,
πότε κάτω απ’ το τρελό φεγγάρι που ξεχύνει την φωτιά του
και στάζουν οι στάχτες ως άστρα στον μαύρο ουρανό
που τις δέχεται λαίμαργα
κουρασμένος από την απεραντοσύνη του.

Τι κι αν στα όνειρα φέρεις την υποψία του ιδανικού,
στην πραγματικότητα προμηνύεις ασήμαντα γεγονότα,
αμέτοχος σε όλα και φοβισμένος από τη διαδοχή τους.

Και όσο εγώ χάνω τα βήματά μου στην καινούργια χορογραφία
τόσο θολώνει ο ήχος του βηματισμού σου
και σταδιακά περνιέται για αεράκι του νυσταγμένου φθινοπώρου.

Μια μέρα στέκομαι μόνη μπρος στη θάλασσα,
βρέχω τις πατούσες μου να καθαρίσουν και να μαλακώσουν
από τα πολύπλοκα βήματα που πραγματοποίησα χωρίς εσένα.

2.
Έχουν δυναμώσει τα πόδια μου για να περπατήσω γερά στη γη
και να παρασύρω την φλόγα του φεγγαριού προς εμένα.
Μα εσύ την κυνηγάς δίχως να φοβάσαι μήπως κάψεις τα χέρια σου,
αλαζόνας,
και κάθε φορά που πλησιάζει κοντοστέκεσαι μαζί της,
παρατηρείς για λίγο
και συνεχίζεις το παιχνίδι σου.

Γίνεται η ύπαρξή σου μακρινή όσο ενός άστρου στον ουρανό,
τρεμοσβήνει και παρακαλά την φλόγα να την αγγίξει.

3.
Βρώμικες οι πατούσες μου
και κάνω μία ευχή έχοντας περπατήσει νοητά τη διαδρομή μου.
Πέφτει ένα αστέρι,
μακάρι να μην είσαι εσύ,
μακάρι να μην σε έκαψε το άμυαλο φεγγάρι,
έχεις να διανύσεις τη δική σου διαδρομή στον ουρανό.

Σβήνω το τελευταίο φως με καθαρά πέλματα.
Εγώ ανέκαθεν προσέλκυα την φλόγα και εσύ την κυνηγούσες.