Μνήμη και Λήθη

Ο Οδυσσέας περπάτησε στα ήσυχα στενά της πόλης.
Σερνόταν ένα παραμύθι πίσω του,
κάποιος το είχε λαβώσει.
Φέτος τον Αύγουστο θα έχει δύο φορές πανσέληνο.
Μα, κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό για να σώσει το παραμύθι.
Έσβησε, σε ένα από αυτά τα στενά.
Το κατάπιε ένας ασήμαντος και βρώμικος υπόνομος.

Θυμάσαι τι σου είχα πει;
Μερικά αστέρια είχαν πέσει στη γη λουλούδια,
για όταν το παραμύθι σου συρθεί στα βρώμικα στενά της πόλης.

Τα έκοψε ο Οδυσσέας εκείνο το βράδυ,
ήταν τα ομορφότερα νυχτολούλουδα που είχε αντικρύσει.
Τα προσέφερε σε μία κοπέλα τα ξημερώματα,
μία άγνωστη κοπέλα, που φαινόταν να τα χρειάζεται.
Εκείνη του χαμογέλασε και του υποσχέθηκε πως θα τα φροντίσει.
Και φύτεψε μερικούς από τους σπόρους τους για να θυμάται τη μέρα που ξεκινούσε τότε.

Στην πρώτη πανσέληνο του Αυγούστου,
ο Οδυσσέας πέρασε έξω από μία αυλή και θαύμασε μία γλάστρα με νυχτολούλουδα.
Έκοψε ένα και το κράτησε στις χούφτες του
και όταν απομακρυνόταν, μία κοπέλα βγήκε στην αυλή για να δει το φεγγάρι.
Στη δεύτερη πανσέληνο του Αυγούστου,
ο Οδυσσέας πότιζε τους σπόρους που είχε φυτέψει.

Το ίδιο βράδυ, έχασες την ισορροπία σου και έπεσες.
Έτρεξε κάποιος από ένα μπαλκόνι και σου έδωσε το χέρι του.

Θυμάσαι τι σου είχα πει;
Εγώ δεν θα είμαι εκεί,
μπορεί να μην είμαι ποτέ ξανά εκεί.
Όμως, αυτά τα αστέρια θα πέσουν για σένα στη γη.

«Είμαι ο Οδυσσέας. Πώς μπορώ να βοηθήσω;»