Ένας αλλόκοτος χωρισμός

Με ένα φιλί σου περνάω το κίτρινο σάλιο, την πικρή γεύση του σκέτου καφέ κάτω από το χοντρό πάπλωμα. Και εσύ, ενώ τη σιχαίνεσαι, την έχεις συνδέσει τόσο πολύ μαζί μου που κλείνοντας την πόρτα, ζεστά ντυμένος, σε βλέπω να ανοίγεις το ντουλάπι…
Η υπόλοιπή σου μέρα θα περάσει με τη γεύση αυτή στο στόμα σου.
Και τις νύχτες ενώ αποκοιμιέσαι μόνη, βρίσκεις πάντα τρίχες απ’ τα μαλλιά μου στα σεντόνια… Επίσης, ανάλογα με το όνειρο που έχεις δει, κάποιες φορές κρέμεται στον καλόγερο το παλτό μου.
Όλα αυτά δε σε εκπλήσσουν πια όμως, αφού έχουν συμβεί επανειλημμένως. Βρίσκω παρ’ όλα αυτά χαρά στο να σε πειράζω με νέα κόλπα! Να αφήνω τις μπότες μου στο σαλόνι, το λαστιχάκι που δένω τα μαλλιά μου στο μπάνιο, κάποιο μποξεράκι μου στο συρτάρι με τα εσώρουχά σου… Μα τελευταία τίποτα δε σου κάνει κέφι… Οπότε αποφάσισα κάτι πολύ τολμηρό: Άφησα το βράδυ που κοιμόσουν την κιθάρα μου μπρούμυτα στον καναπέ σου. Το πρωί όμως δεν την πρόσεξες καν… Τότε κατάλαβα: Την πήρα και αυτή μαζί μου στην άλλη διάσταση…