Εαρινή Ισημερία

Ξυπνούν νωρίς νωρίς οι νεαροί γλάροι
και δοκιμάζουν τα φτερά τους κοντά στο λιμάνι,
πάνω από την πόλη.
Κάνει ψύχρα ακόμα…

Μου είναι άγνωστα όσα βράδια έχω αποκοιμηθεί
μου είναι άγνωστη η όψη του ουρανού τους
και όσων ξενύχτησαν
κλείνοντας εντέλει τα μάτια τους μπροστά στον ήλιο.

Κλείνω τα μάτια μου πολύ πριν το ξημέρωμα.
Με παρηγορεί μόνο η σκέψη πως θα μ’ αγκαλιάσει η νύχτα.
Κι ενώ εγώ ήδη ηρεμώ στην στοργή της,
η άνοιξη που γεννά είναι πιο άγνωστη από τις προηγούμενες.

Πέφτει ο ήλιος,
μόλις σκουραίνει ο ουρανός
σκύβω και σου λέω
«νύχτωσε πάλι και είσαι μακριά.
γνωρίζω πολύ καλά πως κάτι σε βασανίζει
και σε σέρνει στα σκοτάδια ενός σπιτιού.
κι όταν ξημερώσει;
θα σε σέρνει στις σκιές του ήλιου;
για πόσο;»

Η γεύση του ψωμιού διαχέεται στην ατμόσφαιρα πάντα πριν τις ακτίνες του ηλίου
και τρέφονται πρώτα τα άνθη για να γίνουν καρποί.
Και οι καρποί τους πέφτουν πάντα πριν τη δύση του ηλίου
σα ζαλισμένοι από την σιγουριά του.

Μα, ξημερώνει πάλι…

Νύχτα ζυμώνεται το ψωμί
και νύχτα ακόμα συλλέγονται οι καρποί.
Νύχτα πέφτουν αστέρια και χάνονται
και νύχτα στέλνουμε ευχές μας να τα βρουν.

Όλοι χρειαζόμαστε μία νύχτα ακόμα,
όσες κι αν έχουμε ζήσει…