Λόγια Ερεθισμάτων

Υπάρχει αφρός στο πάτωμα.
Αφρός από σαπούνι.

Δεν βλέπω πλέον τίποτα καθαρά.
Τα μάτια μου δεν προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.
Φοβάμαι πως παλεύω με φαντάσματα,
αν βέβαια μπορεί να πει κάποιος ότι παλεύω.

Με πονάει το στομάχι μου.
Με πονούν οι παραισθήσεις μου.

Είναι τόσα πολλά.
Άλλα μεγεθυμένα
και άλλα απλουστευμένα.
Πλέον δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται.

Η προσωπικότητά μου αναμιγνύεται με τις προσωπικότητες γύρω μου και συγχέονται σε μία θολούρα.
Το εγώ γίνεται εμείς.
Και νιώθω το σώμα μου να μαζοποιείται.
Με μια ψυχή ασυμβίβαστη να προσπαθεί να ξεχωρίσει τα γνωρίσματα του οίκου της.

Όνειρα γλυκά.
Σαν σοκολάτα.
Λιωμένη και χυμένη στη μοναξιά ενός μαξιλαριού που προσμένει.
Και προσμένει.
Έναν άνθρωπο ξένο από χθες να ακουμπήσει το κεφάλι του
ευχόμενος να ξυπνήσει και πάλι ξένος.

Να δει ο ήλιος άλλα ρούχα
και ένα πρόσωπο φωτισμένο από άλλες ιδέες.

Πού πήγες τελικά;
Εγώ μόνο φυλακή βλέπω γύρω μου.
Και η ψυχή μου δεν ξεχωρίζει γνωρίσματα του οίκου της,
αλλά σημάδια αιχμαλωσίας.
Και χτυπιέται ασυμβίβαστη και νεαρή ακόμα.
Χτυπιέται…


Αν είμαι μία πεταλούδα που κοιμάται,
όταν ξυπνήσω θέλω ένα λευκό περιστέρι να μου βεβαιώσει ότι οι εφιάλτες δεν αποτελούν διάσταση μιας άλλης πραγματικότητας.

helena έγραψε:
ευχόμενος να ξυπνήσει και πάλι ξένος.

τι ωραίος στίχος...