Διαμετακομιστικός Σταθμός

από **helena** Σαβ Αυγ 21, 2010 5:04 am

Ακούγονται τα κύματα που νανουρίζουν.
Διαμετακομιστικός σταθμός.
Αναμονή.

«Έλα!
Για να δω τα πορτοφόλια να ανοίγουν!»

Υπομονή.
Και κούραση.

Στα χαλάσματα των σπιτιών σκάνε κύματα για παρηγοριά.

Ένας παλιάτσος,
θυμίζει κάτι από τέχνη αγνή και γνήσια.
Και οι μορφασμοί των προσώπων λειτουργούν ως καταδότες.
Των ανθρώπων που φθάρθηκαν από τις αξίες τους.

«Έλα!
Πληρώστε τώρα!
Η παράσταση τελείωσε και εμείς αποζητούμε απλά τα προς το ζειν!»

Ποιος κατοικεί εδώ;
Ποιος δίνει ζωή σε διαμετακομιστικούς σταθμούς;
Κανείς.

Όλοι ζητούμε μιαν ανάπαυλα.
Ελπίζουμε σε μιαν όαση.
Όχι στην αναμονή.

Το αύριο.
Αυτό το αύριο κοιτάμε όλοι κατάματα.
Το αντικρίζουμε σα λύτρωση.

«Έλα!
Πληρώστε! Πληρώστε!
Δεν έχει αύριο δίχως σήμερα!
Όχι πενταροδεκάρες!
Θέλω 10ευρα, 20ευρα και πάει λέγοντας!
200ευρα!»

Και τα τρένα πάνε και έρχονται.
Τα πλοία σφυρίζουν και χάνονται.
Όμως δεν περνούν από εδώ.

Στο βάθος διαγράφεται η φιγούρα του παλιάτσου να αποχωρεί σκυφτός μετρώντας «πενταροδεκάρες». Εντέλει χάνεται στο σκοτάδι. Δεν τον ξανάδα έκτοτε…