Καλημέρα

Από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου φαίνονται όλοι όσοι περπατούν στους γύρω δρόμους. Χωρίς βιασύνη ακόμα, δεν είναι καν οχτώ.
Η μηχανή τους συλλέγει έναν έναν. Αδέλφια που μαμάδες ή μπαμπάδες τα πηγαίνουν στο σχολείο της γειτονιάς με τα πόδια ή μακρύτερα με μηχανάκια και αυτοκίνητα, γυμνασιόπαιδα ή λυκειόπαιδα που πηγαίνουν μόνα τους τρώγοντας στα γρήγορα, με ακουστικά στα αυτιά, δύο κορίτσια παρέα, τα αδέλφια μου που φεύγουν με τον μπαμπά για το σχολείο με το αυτοκίνητο – τα μικρούλια δίδυμα ξανθά αγοράκια της διπλανής πολυκατοικίας πρέπει να έφυγαν πριν βγω στο μπαλκόνι και δεν τα πρόλαβα, όπως επίσης δεν πρόλαβα τον αδελφό μου τον Τάσο – μεγαλύτεροι άνθρωποι που κάνουν τον πρωινό τους περίπατο ή που πάνε εκείνοι τα εγγόνια τους σχολείο, το σχολικό που στρίβει στο στενό, όσοι και όσες συναντιόνται στο πεζοδρόμιο και δεν μιλούν, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που διασταυρώνονται στο δρόμο, τα κατοικίδια που βγαίνουν την πρωινή τους βόλτα, η γάτα που σκαλίζει τα σκουπίδια της απέναντι πολυκατοικίας έξω από τον κάδο, το απορριμματοφόρο της ανακύκλωσης, ο ήλιος που ανά στιγμές χάνεται πίσω από τα σύννεφα.
Είναι πρωί Δευτέρας.
Καλημέρα!