ΈΡΩΤΑΣ

Με κοίταξε και το κεφάλι μου πονούσε φριχτά. Το σώμα μου όλο και μαζευόταν σε μια μπαλίτσα που δεν ένιωθε γιατί δυο μάτια το είχαν πλανέψει. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στον πόνο για να ξεφύγω από αυτό το πλάσμα που τόσο καλά ήξερε να με κοιτάζει.
Δεν ήταν μια από τις μούσες μου. Ούτως ή  άλλως είχαν όλες πια εγκαταλείψειτον μάταιο τούτο κόσμο. Προσπαθούσα να τις θυμηθώ ονομαστικά μα τα ονόματάτους μολύνθηκαν από ένα αίσθημα που πάσχιζε να κατσικωθεί στα σπλάχνα μου, στο μυαλό μου, στα δάκτυλά μου.
Ένιωθα γεμάτος τρύπες. Πως όλοι μπορούσαν να με δουν και το χειρότερο μπορούσα να δω κι εγώ. Πολύ μπροστά αλλά και το άεργο παρόν μου που έφευγε τόσο γρήγορα καθώς αυτό το ζευγάρι μάτια αποτελείωνε το ό,τι ήμουν κι άρχιζε να με δομεί όπως εκέινο ήθελε. Πιο πολύ πιόνι από ποτέ δεν έλεγα τίποτα.
Δεν είχα λέξεις.
Ούτε μολύβι.
Ούτε χαρτί.
Και τότε όλα βολεύτικαν όπως εκείνη τα ήθελε και αυτό που ήμουν ξεψύχησε καθώς άρχισα να πηγαίνω μιο συχνά στην εκκλησία. Πήγα τέλος και κατούρησα τον τάφο μου για τελευταία φορά.
Ίσως τωρα να είμαι λεύτερος.

Διαφορετικό...
Πολύ χαίρομαι που άρχισες να ανεβάζεις κι εσύ!

Το κατούρημα στον τάφο δε χρειάζεται γιατί έχει προηγηθεί αυτού του είδους η πρακτική από προγενέστερους (Θα φτύσω στους τάφους σας. Μπουκόφσκι) Εξάλλου το έχεις ταυτοποιήσει, περιγράψει και ολοκληρώσει το θέμα πριν το φτύσιμο. Άρα το εν λόγω φτύσιμο και δεν προσφέρει τίποτα αλλά και ανοίγει ένα νέο θέμα το οποίο μένει μετέωρο. Όχι όμως λειτουργικά μετέωρο.

Το "Θα φτύσω τους τάφους σας" το είχε πει ο Μπορίς Βιάν όχι ο Μπουκόφσκι...