Τελευταίος καφές (στο αεροδρόμιο)

Η πύλη αναχώρησης δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα. Φτάσαμε κι εμείς νωρίς.
Περιμένουμε και πάμε για έναν καφέ.
Ο τελευταίος καφές έχει πάντα μία γεύση τελειότητας και πρόωρης νοσταλγίας. Σαν το τελευταίο φιλί. Μόνο που δεν υπήρξε τελευταίο φιλί.
Σύντομα θ’ αποκτήσω μία συμπάθεια – ίσως και κάτι παραπάνω – για τα αεροδρόμια.
Περιμένουμε.
Έχω ήδη αρχίσει να μετανιώνω για όσα δεν έκανα. Αλλά ποιο το όφελος; Θα μπορούσες να πεις πως έχω ήδη φύγει, εδώ, κλεισμένη στο αεροδρόμιο. Κοιμάσαι τώρα. Λογικά κοιμάσαι. Ίσως να έχεις ξυπνήσει όταν απογειώνομαι.
Εικόνες στο μυαλό μου, τόσες πολλές. Η εικόνα σου την πρώτη φορά που σε είδα. Απορροφημένος, απόμακρος, απρόσμενος. Γοητευτικός, στη μέση ενός ξένου αεροδρομίου. Κι άλλη εικόνα σου, κι άλλη. Κάποιες αιχμάλωτες φωτογραφιών πια. Κάποιες εξαρτημένες απ’ τη μνήμη μου.
Κοιτάζω την ώρα. Νωρίς ακόμα.
Σύντομα θ’ αρχίσω να σκέφτομαι κι άλλα.
Μέρες, νύχτες, κουβέντες, κουβέντες, η ασύστολη περιπλάνηση του μυαλού μου στο πρόσφατο παρελθόν. Και η αμηχανία μου. Τότε, τώρα, τότε ξανά.
Τα μάτια σου πάνω μου. Νομίζω πως ακόμα ταράζομαι στην σκέψη.
Βράδια, βράδια, καληνύχτες, αεροπλάνα να φεύγουν και να φτάνουν.
Ώρες, καφέδες, ποτά, ώρες. Η άνοιξη που έμπαινε.
Γέλια…
Χαιρετιόμαστε και δεν λέμε τίποτα, απολύτως τίποτα. Κι όπως απομακρυνόμαστε, προσπαθώ να καταλάβω πόση ώρα με κρατούσες, στην βροχή που άρχισε να πέφτει μόνη της, ακάλεστη.
Μήπως έπρεπε να…
«Λοιπόν, τι λες;»
Απότομη πτώση στο καφέ του αεροδρομίου. Πάλι αφαιρέθηκα ενώ μιλούσε η Κατερίνα.
Κοιτάζω την ώρα, τον πίνακα αναχωρήσεων, την Κατερίνα.
Δε λέω τίποτα, παρά μόνο ενδόμυχα σε κρατώ υπεύθυνο για το μυαλό μου που κατάντησε ιπτάμενο... Ίσως.