Αστόχαστος

Σκάρτοι άνθρωποι ∙
φεύγουν.

Ένας ένας,
πολλοί μαζί.

Πόσο σύντομα θ’ αναρωτηθείς ποιος είσαι;

Μεγάλο χαρτί η ξένη εικόνα του άλλου,
άπιαστο.

Κάποτε η νύχτα είχε δίχτυα,
μ’ έπιανε.

Τώρα η ησυχία είναι αδιαπέραστη.

Σύντομα θα προσπαθήσεις να καταλάβεις κάτι δύσκολο.

Εμένα.

Και τους στόχους σου που δεν υπάρχουν,
τα όνειρά σου που δεν ξυπνάνε.

Σύντομα.

Και η ησυχία τόσο εκκωφαντική στ’ αυτιά μας…

Η πρώτη μου αλήθεια για σένα:
η αλαζονεία ταιριάζει μόνο όταν μπορείς να σηκώσεις το βάρος της,
τα χαστούκια που σου δίνει για να είναι δική σου.

Δύο μάτια πέτρα
-το δικό μου βάρος-
με μια φωτιά ∙
και αυτή η ιστορία μαζεύει τις στάχτες της.