Αποτυχία στον Περίπατο των 7:30

Ανοίγω την ομπρέλα, το βήμα μου, φτάνω στην πλατεία, με τα λούσα πάνω στα σκουπίδια και τις αφίσες.
Κάθομαι σε μια γωνία και δίνω σπόρια στα περιστέρια. Σαπισμένα, μαραμένα λουλούδια με περιτριγυρίζουν και οι άνθρωποι πια δε με χαιρετάνε κι εγώ πια δε μιλώ, μαθέλω. Κανείς δεν κοίταξε ψηλά στο άστρο που δύει.
Όλοι κινούνται βιαστικά,
Τριγυρνάνε στον ύπνο τους και βλέπουν ακόμα στον ξύπνιο τους τα όσα συμβαίνουν στον ξύπνιο τους.
Κάηκαν τα όνειρα και κρεμάστηκαν οι ρομαντικοί από τα δέντρα που είχαν φυτέψει.
Και η πλατεία άδειαζε, γιατί βράδυαζε και γέμισε ο κόσμος με εφήβους. Με ρούχα γεμάτα χρώματα φανταχτερά. Μια κοπέλα με παρατήρησε από μακρυά.
Δεν την πλησίασα γιατί με ευνούχησε το γέλιο της όταν παραπάτησα. Με ευνούχησε σωματικά και ψυχικά , καθώς έσκυψα για άλλη μια φορά το κεφάλι και άρχισα να μιλάω μόνος μου. Μετά το γέλιο αυτό έκανα να γυρίσω πίσω. Πέταξα και την ομπρέλα σε έναν κάδο.
Μου είναι ακόμα δύσκολο να παραδεχτώ πως δάκρυσα. Ο βίος της κοινωνίας μου δε μου το επιτρέπει.