Μόνος μου

Ένα παλιό, παλιό ποίημα... Πρέπει να ήμουν 15 όταν το έγραψα...




Θύμισε μου κάτι…
Που ήσουν όταν φώναζα «βοήθεια»;
Που ήσουν όταν ερχόταν το τρένο έτοιμο να με λιώσει;
Όταν όλος ο κόσμος μου έκανε ανταρσία και με πέταξε έξω;
Όταν τα πάντα λιώσανε και έμεινα εγώ εκεί να περιμένω (γιατί άραγε;);
Όταν άνοιξα γκάζι προς τον γκρεμό εκείνο και τελικά μετάνιωσα να πέσω γιατί υπήρχε ακόμα εκείνη που έλεγε πως μ’ αγαπάει;
Όταν τα πάντα ξαναπαγώσανε και έμεινα πάλι μέσα να περιμένω (γιατί άραγε;);
Όταν έκανα εγώ ανταρσία και πέταξα τον κόσμο μου έξω από μένα;
Όταν πήγα τρέχοντας στο τρένο να το λιώσω (για να δει πως είναι);
Που ήσουν τελικά όταν σηκώθηκα χωρίς βοήθεια διαψεύδοντας τον εαυτό (για το αν την χρειαζόμουν τελικά);
Θα σου θυμίσω εγώ.
Δεν ήσουν δίπλα μου, δεν σε ήθελα δίπλα μου.
Γιατί όταν φώναξα βοήθεια δεν προσφέρθηκες.
Γιατί όταν με απείλησε το τρένο δεν το σταμάτησες.
Γιατί δεν σε ένοιαξε αν ο κόσμος μου με πρόδωσε (καρφί δεν σου κάηκε.)
Γιατί ότι και αν ήταν αυτοί οι πάγοι δεν τους εμπόδισες.
Γιατί άνοιξα γκάζι προς τον γκρεμό εκείνο για να σου ξεφύγω (στο ορκίζομαι). Υπήρχε τουλάχιστον εκείνη…
Γιατί εσύ τα πάγωνες και τα ξεπάγωνες όλα, ίσα- ίσα για να δυσκολευτώ.
Γιατί πήδηξα (καθώς έτρεχα προς το τρένο) την τρικλοποδιά σου.
Γιατί κατάφερα και σηκώθηκα ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.


Τι ανάγκη να σε έχω; Δεν σε θέλω δίπλα μου.

Αυτό το παλιό παλιό ποίημα το θυμάμαι.
Καθόμασταν και το σχολιάζαμε με τη Μάνια.
Νομίζω σε είχε πει και λίγο εγωκεντρικό, εγωιστή, αυστηρό...
Τί σε έχει πιάσει όμως και ξεσκονίζεις τα παλία σου τετράδια;
Τί κρύβεται πίσω από αυτό;
Soul-searching... could it be?

παλιά ήμουν μικρότερος...............................................

Ενώ τώρα...

ενώ τώρα είμαι ακόμα μικρότερος...

ψάχνω τα πρότυπά μου για να ξαναμεγαλώσω...
τι λέμε τόσο καιρό;;;

Σωστά! Τι γεύση κρεμούλα θες σήμερα;
Όσο για τα πρότυπα, όσο περισσότερο τα ψάχνεις και εξαρτάσαι από αυτά τόσο περισσότερο απομακρύνονται.

μόνο που αυτά τα πρότυπα τα έφιαξα εγώ.

Μην τα ακολουθείς όμως τυφλά.

Δε θυμάμαι τι είχα πει. Αυτή τη φορά μου φάνηκε πολύ όμορφο. Σήμα κατατεθέν μιας εφηβείας...Ίσως και της δικής ακόμη εκεί πίσω μακριά...Και μ αρέσει αυτό το στοργικό ξεσκόνισμα των παλαιότερων γραπτών. Και μ΄αρέσει πολύ και η λύκαινα της Ελένης επίσης που σχετίζεται λίγο με το παραπάνω.

Πολύ ενδιαφέρον, αλλά -ναι- ολίγον εγωιστικό. Μην νομίζεις ότι πάντα θα τα καταφέρνεις μόνος σου...

Όπως είχε πει ένας φιλόσοφος κάποτε, για να ζεις μόνος σου, πρέπει να 'σαι ή θηρίο ή Θεός.
Κόβεις τον εαυτό σου να 'ναι κάτι από τα δύο.......;