Ταξίδι (...)

Άνοιξα τη βαλίτσα,
και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει πολλά πίσω.

Παιδιά φώναζαν στο δρόμο,
άκουγα τον ήχο των ποδιών τους που χτυπούσαν με νεύρο το πεζοδρόμιο.
Βγήκα στο μπαλκόνι,
με τη φωτογραφική στα χέρια.
Μετά από τόσο καιρό,
τα χέρια μου,
αυτά τα ίδια χέρια που τότε σε αιχμαλώτιζαν στην αιωνιότητα,
ήταν αμήχανα τώρα.
Πείραξα το διάφραγμα της μηχανής και την άφησα στο τοιχάκι του μπαλκονιού.

Παραμονές του μεθαύριο,
η ψυχή μου ακόμα ταξιδεύει να με βρει.

Σιγομουρμουρίζω ένα νανούρισμα όσο τακτοποιώ τα πράγματα.
Η σκόνη χορεύει στο ρυθμό του μέσα στο δωμάτιο,
σα βασίλισσα κάθεται πάνω στα αντικείμενα
και τα υποτάσσει.
Μάταια ασχολούμαι.

Επιστρέφω στο μπαλκόνι και κάθομαι στα χρονισμένα πλακάκια.
Άλλα σπασμένα, άλλα ξεθωριασμένα απομυζούν ακόμα ζωή από την αίγλη ενός παλιού σπιτιού.

Μετά από πολλή πολλή ώρα – χωρίς το παραμικρό γνώρισμα του πόσο έμεινα έτσι-
έπιασα και πάλι στα χέρια μου τη μηχανή και εξέτασα τη φωτογραφία που είχε προκύψει.
Αργοπόρησα σκόπιμα.
Οι μέρες θα περάσουν
και ο απόηχος της καθεμιάς θα μείνει σε κάποια φωτογραφία.

Μόνο εμείς τελικά σβήσαμε στο χρόνο,
σαν τα όνειρα που το συνειδητό εγκαταλείπει μόλις ξυπνάμε.
Και ακόμα να συναντήσω την ψυχή μου…