Κλειστός χώρος

Μικρά χιόνια άρχισαν να ρέουν πάνω σου.
Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια σου ξεθώριασαν.
Το πλήθος από μακριά κόχλαζε,
όμως δε δώσαμε σημασία.

«Ανατρίχιασες», σου είπα.
«Γιατί;»

«Πλησιάζουν.»

«Ποιοι πλησιάζουν;»

Έστρεψες το δάκτυλό σου στην πόρτα από όπου έμπαιναν οι φωνές.

«Πειράζει;»

«Πειράζει», είπες.
Αμέσως χαμήλωσες το κεφάλι.

«Δεν καταλαβαίνω…»

«Ούτε εγώ», ακούστηκε ο ψίθυρός σου.

Οι φωνές αυξάνονταν,
ποσοτικά.
Δε μπορούσαμε πλέον να αφουγκραστούμε τον καταράχτη στο βάθος.

Παύση.

«Έχεις όνειρα;»

Και άλλη παύση.

«Ναι.»

«Μίλησέ μου για αυτά», σε παρότρυνα.

«Δεν θέλω να πλησιάσουν.»

«Αυτό είναι το όνειρό σου;»

«Είναι και αυτό.»

Η πόρτα άνοιξε.

«Πλησίασαν.»

«Μα…, δεν είναι κανείς απ’ έξω», εξέταζα απορημένη την πόρτα.

«Ας φύγουμε, τότε.»

«Τι;»

Με πήρες από το χέρι και χαθήκαμε πίσω από κάποια άλλη πόρτα.
Έμεινε ο καταράχτης.

Δεν ξέρω τι απέγιναν οι φωνές.
Μόνο πως το χιόνι σταμάτησε.





Κλειστός Χώρος (συνέχεια)

«Τι φοβάσαι, λοιπόν;»
«Μήπως θυμώσει ο Θεός και πάρει πίσω όσα μου έδωσε.»
«Γιατί να θυμώσει;»
«Γιατί πολλές φορές ξεχνώ να σκεφτώ όλα όσα πρέπει.
Και είναι δυσβάσταχτο το φορτίο αυτό της υπευθυνότητας.
Αλλά, αφού το δέχτηκες,
οφείλεις να το φέρεις απαλά στους ώμους σου μέχρι τέλους.»
«Και αν δεν μπορέσεις;»
«Τότε κάποιος θα πληγωθεί και κάποιος θα πονέσει.
Και μαζί του και εσύ, κάθε φορά και εσύ.»

Από το βάθος μπορούσα να ακούσω και πάλι τα νερά να τρέχουν.
Τότε με είδα να κλαίω.

Θα μπορούσες να αντικαταστήσεις το οι φωνές αυξάνονταν ποσοτικά με το οι φωνές πλήθαιναν.. Όσο πάει και πιο πολύ γίνονται εικόνες και αποκτούν πλοκή τα ποιήματά σου. Έχεις δει Ταρκόφσκι ; είναι σπουδαίος Ρώσος σκηνοθέτης και μου τον θυμίζουν οι εικόνες σου. Άμα μπορείς δες τη Νοσταλγία ή τον Καθρέφτη.

Δεν έχω δει.
Θα το ψάξω.
Ο συνδυασμός χορού και φωτογραφίας φταίει για τις εικόνες. Πιο πολύ ο χορός...

και αυτό πολυ όμορφο,,,παντα ειναι ομορφοι οι διαλογοι στα ποιηματα,,αρκει να χρησιμοποιουνται τεχνιέντως,,