Δρόμος (....)

Καθάρισε ξαφνικά και ο ουρανός.
Γνώριζε τι ήθελε
και όταν είδε την φωτιά,
ησύχασε.

Άφησα μια βαθιά εκπνοή.
Τώρα που όλα καήκαν,
οι πνεύμονές μου άρχισαν και πάλι να λειτουργούν κανονικά.

Σε παρατηρώ ώρα τώρα.
Σε λυπήθηκε η φωτιά και σε έστειλε αστέρι στη μαύρη αγκαλιά του χρόνου.
Αστέρι που καίει σαν φωτιά.

Στάχτες πέφτουν ακόμα στα μαλλιά μου
και είναι γκρίζα.
Να με βλέπεις άραγε τώρα;
Πρέπει να φαίνομαι υπερήλικη και κουρασμένη,
με αυτά τα μαλλιά
και το ανήμπορο σώμα μου αφημένο στο δρόμο…

Φοβάμαι πως άμα κλείσω τα μάτια μου,
θα μετανιώσει η φωτιά την απόφασή της
θα σε πάρει κοντά της
αιώνιο κτήμα της.

Γι’ αυτό, τα πρωινά κοιτάζω ακόμα και τον ήλιο
από αυτά εδώ τα ερείπια δεν έχω κάτι άλλο να δω.
Και έτσι, ξεθωριάζουν τα μάτια μου
κάποιες φορές δακρύζουν κιόλας
μάλλον για να μην ξεραθούν τελείως.

Από εκείνη τη νύχτα δεν ξαναεμφάνισε σύννεφα ο ουρανός,
λες και κάηκαν και αυτά…
εμφανίζονται μόνο αγέρωχα κάθε βράδυ αστέρια.

Και όταν πέφτει κάποιο,
αναρωτιέμαι αν κάποτε πέσεις κι εσύ.
Μήπως και πέσεις στη δική μου αγκαλιά.

Απ’ την άλλη, βέβαια, ανησυχώ μήπως χτυπήσεις…