Οι ψυχές των τρελών

Και περπατούσαν πάνω μας οι ψυχές των τρελών. Σαν ηθοποιοί που έπαιζαν για μονόχειρες θεατές. Ήξεραν πως δε θα χειροκροτηθούν. Άλλες με πληγές στα κούτελα και άλλες με σάλια στο πηγούνι μας λέρωναν τα μπλουζάκια.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και εμείς νεκροί. Τα σώματά μας, πιο χρήσιμα από πριν, έγιναν μικροί πολιτισμοί. Και εμείς δεν υπήρχαμε πια. Σα να μην πατήσαμε καθόλου σε αυτό το μέρος. Σβηστήκαμε, αφού λάμψαμε ταπεινά για μια μόνο στιγμή, σαν πυροτεχνήματα.

Τώρα. Αμυδρές σκιές του φεγγαρόφωτου τριγυρνάμε ανύπαρκτοι. Μαζεύουμε κοχύλια και φιλιόμαστε στα κρυφά, σα να υπήρχε περίπτωση να μας δούν. Τις νύχτες σε ξεχωριστά κρεβάτια, κλαίμε κάτω από τα σκεπάσματά μας, και ας μην το έχουμε μαρτυρήσει ο ένας στον άλλο ακόμα...

Ήμαστε στοιχειά που στοίχειωσαν το ένα το άλλο, και είναι αργά για να ξεγίνει αυτό. Μόνο τις μέρες που βρέχει, και μένουμε μέσα, μόνο τότε αναπολούμε τις υπέροχες στιγμές στις υπέροχες ζωές μας. Τότε που δε γνωριζόμασταν...

Αχ, ρε Γιάννη... Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα...

Δεν ήρθαν κύριε, τα φέραμε.

Το πένθος σου καλοδεχούμενο, αλλά ποιος θα σε διάβαζε, ποιος θα σε άκουγε και ποιος θα σε έβλεπε και όλα τα άλλα ενεργητικά πράγματα που προυποθέτει η γνωριμία όπως οι αγάπες τα μίση και τα γέλια, τα μπάσα , οι κιθάρες τα σαξόφωνα, οι λύρες και οι γκρίνιες...αν δεν είχαμε γνωριστεί. Κι εσύ μικρέ τι θρηνείς για το πως ήρθαν τα πράγματα. Τα πράγματα είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ και είμαστε τυχεροί που τα ζούμε...ΟΛΑ!!!

Μικρέ...παρόλα αυτά μπορείς να κλαις να θρηνείς να γελάς, δεν έχω πρόθεση να σε επιπλήξω καθόλου και χαίρομαι να σε ακούω να εκδηλώνεις σκέψεις και όλα τα άλλα λεκτικά και μουσικά...