Βείτε κανα τίτλο ρεεεεε!!!

Ψάχνω σε άδειες κούπες για μια σταγόνα καφέ, μια σταγόνα τσάι, μια σταγόνα ιδέα.
Ψάχνω ανάμεσα σε σωρούς από βιβλία, χαρτία ,κενά και μη, για ένα συγκεκριμένο τετράδιο.
Είναι αυτό ελιτισμός; Είναι αυτό ρατσισμός προς τα άλλα τετράδια ή μία υπερεκτίμιση των γραπτών μου, έτσι που πρέπει να βρίσκονται όλα συγκεντρωμένα σε ένα.
Αρχίζω να σκέπτομαι. Ποια η χρήση της γώσσας παρά για να επιβληθείς στον άλλο; Ποιός πολιτισμός διέπει τον ορισμό αυτό της γλώσσας; Χα! Ποιές σπουδαιότητες κρύβονται πίσω από τη γλώσσα ως σκεύος επιβολής που όμως επιβάλεται πολιτισμένα; Και ποιός το κρίνει αυτό; Τον πολιτισμό ως λέξη, ένοια, ιδέα τον έφτιαξα εγώ για να μπορώ να είμαι ανώτερος από αυτόν που επιβάλεται διαφορετικά , επιδή τελοσπάντων αυτό μπορεί. Ηρεμώ.
Ψάχνω τις τσέπες μου για να τις βρω άδειες ως προς τη χρησιμότητα τουλάχιστον.
Ένα κινητο που δε ξέρω να χρησιμοποιώ, ένα στυλό χωρίς χαρτί, κλειδιά για ένα σπίτι μέσα στο οποίο ήδη είμαι. Κοιτάω τις σκόριες παρτιτούρες, τα βιβλία που δεν έχω ακόμη διαβάσει και τα ψιλά χυμένα πάνω τους κάτω από το χαμιηλό φωτισμό που προσφέρει το λαμπατέρ μου.
Λαμπατέρ... Τι ωραία λέξη. Λαμπατέρ, βελόνα, υστερόγραφο, κοινωνία, έρωτας. Και καθώς βλέπω τι διαχρονικότητα των λέξεων αυτών, ίσως να μην έχει νόημα να βρω ένα συγκεκριμένο τετράδιο ή ίσως να αξίζουν τα γραπτά μου να είναι συγκεντρωμένα στο τετράδιο αυτό.

"Γλωσσο-λόγια"

"το δωμάτιό μου είναι σαν το Σύνταγμα μετά από πορεία"