Στιγμή (ποίημα)

Τον κοίταξε στα μάτια.
Ένα δάκρυ κύλησε στα δικά της
και θέλησε να του πει πόσο απογοητευμένη ήταν.

Θυμήθηκε τότε ανθρώπους που είχαν προηγηθεί,
ανθρώπους λίγους για όσα εκείνη χρειαζόταν,
ανθρώπους που δε μπόρεσαν ποτέ όσα αυτός.
Και καλά και άσχημα…

Μα πόσα άσχημα!
Και πόσα ίσως ακόμα…

Ψιθύρισε στον εαυτό της
“none is the person hidden in the dreams of the lost world of utopia”.

Την πλησίασε, της έπιασε το χέρι και τη ρώτησε τι είπε.
«Δεν έχει σημασία» του απάντησε.
Και εκείνος κατάλαβε πως τον άφηνε
και όταν γύρισε την πλάτη της, αποφάσισε πως η ζωή του τελείωνε σε εκείνη τη στιγμή.

Δεν θα άφηναν ποτέ όμως ο ένας τον άλλο.
Για κάποιο λόγο…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που απομακρυνόταν λυπημένη από αυτόν.
Και δεν ήξερε πώς να τη βοηθήσει…

Και τότε του πέρασε από το μυαλό ότι την αγαπούσε.

Μετεξελίχθηκε σε κείμενο, αλλά κατέληξε πολύ προσωπικό, οπότε θα αρκεστείτε στο ποίημα.

κανενας. εγω θα ζητήσω και το κείμενο για ιδιωτική ανάγνωση.