Κόσμος (9 μέρη)

I /

γυρνώ τον κόσμο
κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο
και τις ίδιες εμπειρίες.

κουράζεται ο κόσμος
πλήττω εγώ
και η σχέση μας παραμένει απαράλλαχτη.

γυρνώ τον κόσμο
με σακίδιο την καρδιά μου
και το βλέμμα μου κάλπικη δεκάρα.

οι σκέψεις του ξεχύνονται μπροστά μου
με χαιρετούν οι συνήθειές του
που γίνονται σάπιες εικόνες που με περιφρονούν.

γυρνώ τον κόσμο
όσο αυτός έρχεται και φεύγει
ανικανοποίητος ακόμα και στο ταξίδι.

βγάζω την πυξίδα μου
βρέχει ξανά
και όλοι τρέχουν.

γυρνώ τον κόσμο
στην σκηνή κάθε φορά η ίδια παράσταση
με άλλους ηθοποιούς.

γέρνω το κεφάλι μου το βράδυ αργά
σε αυτό το σκισμένο μαξιλάρι
και ψάχνω κάτι διαφορετικό.


II /

βγάζω την πυξίδα μου
όμως απομαγνητισμένη
δείχνει πάντα μία κατεύθυνση.

πρωί με ήλιο φιλικό
μοιάζουν όλα απλά
μοιάζει η διαδρομή δρομάκι ανάμεσα σε δέντρα.

βγάζω την πυξίδα μου
στη μέση της ημέρας
κάποια αλλαγή δεν κόπτεται να πραγματοποιηθεί.

σταματώ αποκαμωμένη
ο κόσμος κινείται
αδιάφορος για την αέναη επανάληψή του.

βγάζω την πυξίδα μου
τη δείχνω σε έναν πραγματογνώμονα
και μου ανακοινώνει πως η βλάβη της είναι μόνιμη.

δεν πτοείται όμως
αιώνες τώρα
τρέχει σαν κυνηγημένο ελάφι λίγο πιο δίπλα απ’ το δρομάκι.

βγάζω την πυξίδα μου
την αφήνω σ’ ένα μέρος
να την παραλάβει όποιος ξεχνά.

βάζω τα χέρια μου στις τσέπες
γυρίζω
με το μυαλό σε κάτι διαφορετικό.


III /

μένω τα βράδια ξάγρυπνη και διαβάζω συνεχώς.
η διαρκής επανάληψη του κόσμου αυτού τον καθιστά δυσνόητο.
έτσι, ψάχνω απαντήσεις για αυτόν αλλού.
σε βιβλία και ημερολόγια, σε ό,τι ο κόσμος γεννά και εγκαταλείπει.
τα βράδια προχωρούν
και οι απαντήσεις αντιφάσκουν.
ξεκινά ένας πόλεμος ανάμεσά τους
για την ερμηνεία ενός φαινομένου στάσιμου και απαρχαιωμένου.
οι νέες απαντήσεις, άπειρες ακόμα,
μάχονται με υπερβολικό ζήλο.
και κάποια στιγμή μέσα στην κούρασή μου
αντιλαμβάνομαι την προσωπική τους ατέρμονη επανάληψη.
ώσπου να ξημερώσει
και να τις απορρίψω εκ νέου όλες.


IV /

οι άνθρωποι του κόσμου αυτού κινούνται με την ίδια βούληση.
τα ζώα του με το ίδιο ένστικτο.
τα στοιχειά του με τις ίδιες δυνάμεις.
άπειρα μέχρι σήμερα, αφελή.

αφέλειες τα μαλλιά μου
κρύβουν το μέτωπό μου
και ενίοτε τα μάτια πονούν.
τα κλείνω συχνά για ώρα.

στοιχειώνονται οι άνθρωποι
από γενιά σε γενιά
με κοινές πρακτικές.
με φθηνές αντιστάσεις.

περπατώ με τα μάτια κλειστά
όταν δε τρέχω.
τραυματίζω τα γόνατά μου
σα γνήσιο κυνηγημένο ελάφι.

στοιχειώνονται ακόμα και οι λύκοι
και σπάζουν τις αγέλες τους.
ξεφωνίζουν τα βράδια μόνοι
κυκλώνοντας το φεγγάρι.

κλείνω το φεγγάρι στις παλάμες μου
κλείνω τα μάτια μου σα να ήταν ανοιχτά
κλείνω την αναπνοή μου
κλείνω τον κόσμο.


V /

βούλιαζα στην θάλασσα με τα πολλά νερά
βούλιαζα με χαρά,
ανάλαφρη.

και όσο ο αφρός με πίεζε,
σφιχτότερα έκλεινα τα μάτια μου μειδιάζοντας
κατέχοντας αυτή την ποθητή επίγνωση της γνώσης.


VI /

Με κοιτούσε κρατώντας έναν πάκο χαρτιά στην αγκαλιά.
Πρόταξε τα χέρια, λες και δεν τα είχα ήδη προσέξει.
Σα να ήμουν αναλφάβητη, στην προσπάθειά μου να διαβάσω
απέτυχα.
«Μην ανησυχείς» μου είπε «πάντα έτσι γίνεται».
Και κατάπιε ένα μεγάλο κομμάτι ουρανό.


VII /

Ο πάκος ακουμπισμένος κάτω.
Χαρτιά διασκορπισμένα παντού.
Τα βλέφαρά μου βαραίνουν.
Βουλιάζω για ώρα στη γραμμή του ουρανού και της θάλασσας.

«πάντα έτσι γίνεται.
μπορείς να βγεις από το γαλαξία και να τον παρατηρήσεις.
τι κι αν καταλάβεις κάτι παραπάνω;
ένας άνθρωπος πατά κάθε φορά στο άγονο φεγγάρι.
μα στο άγονο φεγγάρι κανένας άνθρωπος δεν κατοικεί.
κανενός προορισμός δεν έγινε
και ούτε γίνεται να γίνει.
αν εσύ όμως το επιθυμείς,
σου παραχωρώ την σκάλα μου.
θα σε ανεβάσει στο φεγγάρι και πιστεύω θα σε κατεβάσει κιόλας.
είναι μεγάλος ο πειρασμός μιας σκάλας που περιμένει.
κι ας ξέρεις που οδηγεί.»


VIII /

γυρνώ τον κόσμο
τον αποτυπώνω στο σημειωματάριό μου.
και σήμερα δεν πήγα στο φεγγάρι.

κάποιοι κοιτάζουν ανυποψίαστοι την σκάλα
που όλο λέω να επιστρέψω
και όλο λέω να κρατήσω.

γυρνώ τον κόσμο
ακολουθώ κάθε του βήμα
επαναλαμβάνω κάθε του επανάληψη.
κοιτώ την σκάλα
ετοιμάζομαι να ανέβω
και πάντα θυμάμαι κάτι να συμπληρώσω στο σημειωματάριό μου.

γυρνώ τον κόσμο
ανεβάζω μία παράσταση
για αυτόν.


IX /

στην παράσταση παιδιά χορεύουν.
κάθε βράδυ κάτι διαφορετικό.
κάτι μη οικείο στους υπολοίπους.
αυτοσχεδιάζουν ανάλογα με τα πρόσωπα που βλέπουν
τους ήχους που ακούν.
και φυσικά κάθε βράδυ ο κόσμος τα χειροκροτεί ειλικρινά
και αμήχανα
ως προς τη δική του στάση,
αφού δεν κατανοεί την παράσταση,
απλά την απολαμβάνει.
κάποιοι ξανάρχονται,
κάποιοι όχι.
όμως καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν,
παρατηρώ πως σε τίποτα δε μοιάζουν με τον κόσμο αυτό.
ίσως γι’ αυτό τον συναρπάζουν τόσο.
ίσως τον συναρπάζει η σκάλα που χρησιμοποιούν στην παράσταση.
όπως και να’ χει,
εγώ μετά από κάθε παράσταση τους χαμογελώ.
η μόνη μας επανάληψη…

i monadiki aisthisi pu mu afinei to teleutaio meros den sigkrinete! oso sou pire,toso aksizei pou to teleiwses. loipon nomizw pws vlepw zwntana tin ekseliksi enos polu talantouxou thulikou!
«Μην ανησυχείς» μου είπε «πάντα έτσι γίνεται».
Και κατάπιε ένα μεγάλο κομμάτι ουρανό.
bravo sou!

Ευχαριστώ πολύ! Ο "σάκος του χορού" ευθύνεται, το ξέρεις πολύ καλά...

Η στασιμότητα που προσδίδεις είναι εντυπωσιακή. Μπορείς και τη βάζεις παντού, όποια κι αν είναι η εικόνα.
Κρύβεσαι, ξαναβγαίνεις και μετά ζητάς τις απαντήσεις κάπου αλλού. Η πυξίδα όμως δε μπορεί να σε οδηγήσει... πάρα πολύ καλή επιλογή λέξεων και εικόνων, και φυσικά βαθύτατο το απορρέον νόημα.
Κατάπιε ένα μεγάλο κομμάτι ουρανό; Αν κατάλαβα καλά το ποιος το έκανε (ο Θεός), είναι μία από τις καλύτερες αλληγορίες που έκανες ποτέ!
Η θάλασσα και ο ουρανός συμβολίζουν τη γνώση και την πληροφορία αντίστοιχα; Την ίδια γνώση και πληροφορία που κρατούσε ο Θεός στα χαρτιά και δε μπορείς να δεις, ενώ μπορείς να δεις οποιαδήποτε άλλη γνώση;
Επίσης: Μέρος 9=Σχέση λόγιου και επιτηδευμένου λαϊκού! Ή λόγιου και wannabe λόγιου! Το ίδιο είναι!
Καταλαβαίνεις ότι, για να φτάσω να λέω αυτά, μου άρεσε πάρα πολύ...

Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.
Όσο για τη γνώση και την πληροφορία, δεν σχετίζονται με τον θεό. Την πτώση στο νερό την σκέφτηκα ως μία εκούσια πράξη που έχει ως αποτέλεσμα να κατανοεί σιγά σιγά το άτομο ότι πλησιάζει στην γνώση. Ουσιαστικά, η μόνη γνώση που κατέχει είναι ότι μπορεί να αποκτήσει τη γνώση. Μετά, στον ουρανό, τον συνομιλητή τον είχα φανταστεί ως ένα νεαρό αγοράκι, ούτε Θεό ούτε τίποτα άλλο. Ο καθένας μπορεί να δει στο πρόσωπό του ό,τι επιθυμεί. Μάλιστα, η αρχική φράση ήταν "πρόταξε τα χέρια του", αλλά αποφάσισα να μην προσδώσω κανένα γένος στον συνομιλητή και το κτητικό μόριο έφυγε. Όμως, όπως βλέπεις, τελικά δεν αποκτά τη γνώση. Τουλάχιστον όχι αυτή που απαιτεί να ανέβεις στο φεγγάρι, αλλά μία άλλη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Τώρα ποια είναι "σημαντικότερη"...
Μου αρέσει πάντως το σκεπτικό σου, ειδικά αυτό για το μέρος IX, και που από το ποίημα έβγαλες ένα βαθύτερο νόημα.

"Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα", σαν να λέμε!
Σαφώς είναι σημαντικότερη η γνώση ανάμεσα στους ανθρώπους.
Βάζεις το νεαρό αγοράκι σε μια επιβλητική θέση, να κατέχει γνώσεις που δεν μπορούμε να δούμε. Επιζητάς τη χαμένη παιδικότητα; Πάντως πιστεύω, έστω και υποσυνείδητα, όποιον βάζεις σ' αυτή τη θέση, τον θεοποιείς.
Τότε, γιατί καταπίνει ένα μεγάλο κομμάτι ουρανό;

Το βάζω σε αυτή την θέση, γιατί πιστεύω πως τα παιδιά καταλαβαίνουν - υποσυνείδητα κατά κύριο λόγο - πολύ περισσότερα από τους μεγάλους, ενώ σημαντικά ερωτήματα και προβλήματα στη ζωή μας τα λύνουμε ανατρέχοντας στην παιδική μας ηλικία. Όσο για τον ουρανό, απλά μου βγήκε. Αλλά άμα το σκεφτείς, μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να αναρωτηθεί σοβαρά κάτι τέτοιο! Λατρεμένη παιδικότητα...

I knew it!!!
Ώπα, άλλη μία... τι θα μπορούσε να αναρωτηθεί μόνο ένα παιδί;

Αν θα μπορούσε άραγε να φάει ένα κομμάτι του ουρανού! Δεν θα ήταν πολύ ωραίο άραγε να μπορούσαμε να φάμε όντως ένα κομμάτι ουρανού;

Αν φάμε ένα κομμάτι ουρανό, τι θα μείνει στη θέση του;;; Κενό; Τίποτα; Μα και πριν κενό και τίποτα ήταν! Άρα;

Άρα μικρό το κακό! Για την ακρίβεια, ανύπαρκτο...
Εξάλλου, το παιδί στο ποίημα (που υποτίθεται δεν έχουμε κανένα στοιχείο για το φύλο, την ηλικία και την ταυτότητά του) καταπίνει ένα κομμάτι ουρανού για να παίξει, απλά και μόνο επειδή μπορεί και θέλει. Τι είναι και τι θα μείνει δεν το ενδιαφέρουν καθόλου.

Θεοποιείς την άγνοια;;;;;;;;;;;;

Δεν θεοποιώ τίποτα. Πώς σου ήρθε αυτό;

Θα επιμείνω ότι το παιδί είναι στη θέση του Θεού. Και τρώει ένα κομμάτι ουρανό, αλλά δεν τον ενδιαφέρει το "πώς" και "γιατί". Υποσυνείδητα, κάτι θεοποιείς. Είναι η άγνοια αυτό το κάτι, ή μόνο η παιδικότητα;

Δεν το θεοποιώ, το απλουστεύω. Το παιδί αυτό δε δυσκολεύεται να συλλάβει καμία έννοια, γνωρίζει όμως κιόλας τα αποτελέσματα της κάθε σύλληψης. Δηλαδή, το ότι δεν το ενδιαφέρει το πώς, δεν σημαίνει ότι δεν το γνωρίζει. Υποσυνείδητα, μάλλον νοσταλγώ την παιδικότητα... Ή ψέματα, την θαυμάζω!